บทที่ 5
เมื่อได้ลิ้มรสน้ำหวานที่หลั่งออกมาจากความเสียวซ่านของคนรัก ต้วนหรงอันก็ม้วนลิ้นเลียกลืนมันเข้าไปในปาก
กลิ่นฟีโรโมนหอมหวานที่เป็นเอกลักษณ์ของเจียงอวี่เฉินเติมเต็มโพรงปากของเธอ ทำให้ทั้งร่างกายและจิตใจของเธอมัวเมา ส่วนอวัยวะเพศที่ตื่นตัวอยู่ด้านล่างนั้นแข็งขึงราวกับเสาเหล็กในพริบตา
ต้วนหรงอันเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย มองแคมใหญ่ทั้งสองของอวี่เฉินที่เธอเพิ่งให้ความสุข หลังจากผ่านจุดสุดยอดไป มันดูเปล่งปลั่งอิ่มเอิบยิ่งขึ้น ยังคงบีบรัดเปิดปิดคล้ายริมฝีปากที่เผยอออกกำลังหอบหายใจ
ภาพอันงดงามนี้ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะก้มลงไปจูบบนกลีบเนื้อทั้งสองอีกครั้ง
จากนั้น เธอก็เลื่อนร่างขึ้นไป เผชิญหน้ากับคนงามที่ใบหน้าแดงระเรื่อ ปากกำลังหอบหายใจเช่นกัน มองใบหน้าอันงดงามที่ยังคงอยู่ในห้วงคลื่นอารมณ์
ในขณะเดียวกัน อวัยวะร้อนผ่าวของเธอก็ถูไถอยู่บริเวณจุดอ่อนไหวของอีกฝ่าย ส่วนปลายที่แข็งขืนแนบชิดกับริมฝีปากที่ยังคงเปิดปิดอยู่นั้น ถูกดูดเลียโดยริมฝีปากเล็กๆ นั่น
อวี่เฉินในสภาพนี้ช่างงดงามเหลือเกิน
แก้มแดงระเรื่อ ริมฝีปากสีแดงสดเผยอออกเล็กน้อย หางตามีหยดน้ำตาเล็กๆ ส่วนปากเล็กๆ ด้านล่างยังคงดูดเลียอวัยวะของเธอ รอคอยการเก็บเกี่ยว
ช่างดีเหลือเกินถ้าเวลาจะหยุดนิ่งอยู่ ณ ขณะนี้ ต้วนหรงอันอดคิดไม่ได้
แต่แน่นอน นั่นเป็นเพียงความเพ้อฝัน
เจียงอวี่เฉินที่ถูกคลื่นอารมณ์โถมทับไม่นานก็ได้สติกลับมา ดวงตาที่พร่ามัวจำหน้าหญิงสาวตรงหน้าได้
ผู้หญิงที่เธอไม่รักอีกต่อไป ผู้หญิงที่เธอกำลังจะหย่าในไม่ช้า
ความหลงใหลบนใบหน้าของคนผู้นี้ไม่ได้ทำให้เธอซาบซึ้ง มีแต่ความรู้สึกอึดอัด
รวมถึงสิ่งแข็งขืนร้อนผ่าวที่กดแนบอยู่ด้านล่าง พร้อมจะสอดใส่เข้ามาทุกเมื่อ ยิ่งทำให้เธอรู้สึกต่อต้าน
มันคือสิ่งนั้น ที่ไม่สนใจความต้องการของเธอ สอดใส่เธอทุกวัน ทรมานเธอ ทำให้เธอเจ็บปวด
เธอไม่อยากสัมผัสมันเลยแม้แต่น้อย
"หรงอัน ได้โปรด ใส่ถุงยางหน่อยได้ไหม ฉันทนไม่ไหวแล้ว เจ็บปวดเหลือเกิน" น้ำตาไหลออกมาจากหางตาโดยไม่รู้ตัว เธอกำลังอ่อนข้อให้กับคนผู้นี้
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ต้วนหรงอันไม่พูดอะไร แต่ล้วงกล่องถุงยางออกมาจากใต้หมอนที่รองอยู่ หยิบออกมาหนึ่งชิ้นส่งให้เธอ
"แค่เธอไม่หย่ากับฉัน ฉันจะใส่มัน และสัญญาว่าทุกครั้งที่มีอะไรกับเธอ ฉันจะใส่มัน ที่จริงเธอไม่เคยอยากมีลูกกับฉันเลยใช่ไหม? ฉันยอมทำหมันตลอดชีวิตก็ได้ ฉันไม่ต้องการลูกแล้ว เราเป็นคู่ที่ไม่มีลูกไปตลอดชีวิตกันเถอะ
ฉันจะไม่ตามรบกวนเธออีก เราแค่เป็นคู่สามีภรรยาในนาม เมื่อเธอไม่ต้องการฉัน ฉันจะหายไปเอง เมื่อเธอต้องการฉัน ฉันจะกลับมาหาเธอ หรือเธอจะมาหาฉันก็ได้ ตกลงไหม?
ฉันสัญญาว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่มันจะสัมผัสร่างกายเธอโดยตรง ต่อไปถ้ามันปรากฏต่อหน้าเธอ จะต้องมีถุงยางเสมอ"
หลังจากฟังคำสารภาพรักอีกครั้งของเธอ เจียงอวี่เฉินหลับตาลง ปล่อยถุงยางที่ยังไม่ได้เปิดในมือ เอามือทั้งสองจับผ้าปูที่นอน ไม่พูดอะไรอีก ปฏิเสธอย่างเงียบงัน
แล้วเธอก็รู้สึกได้ว่า สิ่งร้อนผ่าวที่กดแนบอยู่ที่ช่องทางของเธอกำลังกดดันเข้าสู่ร่างกายเธอ อวัยวะเพศที่ไม่ได้สัมผัสโดยตรงกับเธอมานานกว่าปีกำลังสอดใส่เข้าไปในช่องทางที่เพิ่งได้รับการปลดปล่อย และยังไวต่อความรู้สึกอย่างมาก จนกระทั่งส่วนหัวทั้งหมดเข้าไปในร่างกายเธอ
ความรู้สึกเจ็บปวดคุ้นเคยแล่นมา ทำให้ร่างกายของเธอเกร็งขึ้นโดยอัตโนมัติ
ยังไม่ทันที่เธอจะรู้ตัว ในจังหวะถัดมา อวัยวะนั้นก็สอดใส่เข้ามาในตัวเธออย่างแรง ส่วนหัวพุ่งตรงเข้าสู่จุดลึกสุด อย่างรุนแรง อย่างไร้ความปรานี
"อ๊า..." เจ็บเหลือเกิน แน่นเหลือเกิน
เจียงอวี่เฉินจับผ้าปูที่นอนแน่น นิ้วทั้งสิบจิกลึกลงบนเตียง ปลายนิ้วซีดขาว เส้นเลือดที่หลังมือปูดโปน
ผู้หญิงคนนี้ ผู้หญิงที่บอกว่ารักเธอ กลับสอดใส่เข้ามาอย่างรุนแรงเช่นนี้!
หลังจากเข้ามาแล้วยังกดดันเข้าสู่ส่วนลึกของเธออย่างแรง ราวกับต้องการสอดใส่ทั้งหมดเข้ามา
เธอไม่รู้หรือว่าสิ่งนั้นของเธอใหญ่แค่ไหน?
และส่วนล่างของเธอเอง ยังไม่ได้ขยายตัว ยังคงอยู่ในสภาพดั้งเดิมที่คับแคบที่สุด ไม่สามารถรองรับสิ่งที่ใหญ่โตขนาดนี้ได้
เจ็บเหลือเกิน ยิ่งแน่น ยิ่งเจ็บ
แรงกดดันที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ภายในช่องทาง ทำให้ขาทั้งสองของเจียงอวี่เฉินเหยียดตรง พยายามถีบคนที่อยู่บนตัวเธอออกไป ร่างกายดิ้นไปมาไม่หยุด ส่วนล่างบีบรัดอย่างสุดกำลัง พยายามรัดมันไว้ ไม่ให้มันเข้ามาอีก
"อ๊า เจ็บ อย่า อย่าเข้ามาอีก แน่นเกินไป อ๊า..."
หลังจากร้องออกมาหลายครั้ง เจียงอวี่เฉินทนไม่ไหวอีกต่อไป เอามือทั้งสองดันไหล่ของต้วนหรงอันอย่างแรง ทั้งผลัก ทั้งตีไหล่ ศีรษะ และหลังของเธอสุดแรง
แต่คนผู้นี้ไม่สะทกสะท้านเลย ไม่พูดอะไรสักคำ เพียงแต่จ้องมองเธอที่ทุกข์ทรมานอยู่ใต้ร่าง และยังคงกดดันเข้ามาเรื่อยๆ
สุดท้าย เธอสามารถสอดใส่อวัยวะขนาดใหญ่นั้นเข้ามาทั้งหมดโดยไม่ต้องขยับ ไม่เหลือช่องว่างแม้แต่น้อย
ช่องทางที่ควรจะคับแคบถูกบังคับให้ขยายถึงขีดสุด
ไม่มีการเล้าโลมก่อนเลยสักนิด ไม่ให้เวลาปรับตัว แต่กลับขยายช่องคลอดของเธอถึงขีดสุดทันที ทำให้เธอทั้งเจ็บทั้งแน่น แต่ผลักไม่ออก ดิ้นไม่หลุด
ไม่ว่าเธอจะร้องด้วยความเจ็บปวดอย่างไร ผู้หญิงคนนี้ก็ไม่สะทกสะท้าน
ความเจ็บปวดทั้งกายและใจเกือบทำให้เจียงอวี่เฉินล้มครืนลง
ในตอนนี้ คนผู้นี้ก็พูดขึ้นในที่สุด "อวี่เฉิน ขอร้องฉันสิ ขอร้องฉัน แล้วฉันจะทำให้เธอรู้สึกดี ให้ความสุขไร้ขอบเขตกับเธอ ได้ไหม?"
คำตอบที่เธอได้รับคือการส่ายหน้าอย่างบ้าคลั่งและการตบตีของมือทั้งสอง
ทั้งสองคนยืนกรานอยู่เช่นนี้ คนหนึ่งไม่ยอมอ่อนข้อ อีกคนไม่ยอมประนีประนอม
จนกระทั่ง จนกระทั่งต้วนหรงอันเห็นน้ำตาที่ไหลออกมาจากหางตาของหญิงสาวที่ทำให้เธอคลั่งไคล้
หยดน้ำตาใสไหลจากหางตาของคนงาม ลงไปที่ข้างหู แล้วหายเข้าไปในเส้นผม
อวี่เฉินร้องไห้อีกแล้ว ตลอดปีกว่าที่ผ่านมา เธอมักจะร้องไห้อยู่ใต้ร่างของเธอ
แต่ก่อนหน้านี้ ก่อนหน้านี้ เธอแทบจะไม่ร้องไห้แม้แต่ครั้งเดียวในรอบปี!
แต่ตอนนี้ การหลั่งน้ำตากลับกลายเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับอวี่เฉิน และทุกครั้งก็เพราะเธอ เพราะความรักของเธอ
ถ้ารักเธอ จะทำให้เธอทุกข์ทรมานเช่นนี้ได้อย่างไร?
คิดได้เช่นนี้ ต้วนหรงอันรีบถอนตัวออกมาเกือบหมด ยื่นมือไปเช็ดน้ำตาที่หางตาของหญิงสาว ปากพูดอย่างร้อนรน "อย่าร้องไห้นะ อวี่เฉิน อย่าร้อง ฉันผิดเอง ฉันไม่ควรทำกับเธอแบบนี้ ฉันจะนุ่มนวลกว่านี้ ขอร้องล่ะ อย่าร้องไห้นะ..."
เธอกอดหญิงสาวที่เปราะบางในอ้อมแขนอย่างระมัดระวัง ลูบไล้แก้มที่เปียกชื้นด้วยน้ำตาอย่างทะนุถนอม ส่วนล่างเริ่มขยับเบาๆ ในร่างกายของเธอ ค่อยๆ ขยายช่องทางที่ยังคงคับแคบอย่างยิ่ง
ความเจ็บปวดรุนแรงหายไปในที่สุด เจียงอวี่เฉินที่กลับมามีสติแล้วมองหญิงสาวบนร่างด้วยความเคียดแค้น แม้ว่าตอนนี้อวัยวะที่อยู่ในร่างกายเธอจะนุ่มนวลขึ้นมาก แต่ไม่ได้หมายความว่าสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นจะไม่เคยเกิดขึ้น
คนบ้านี่ กล้าทำกับเธอแบบนี้!
ความรู้สึกคับแค้นใจที่ท่วมท้นทำให้เจียงอวี่เฉินไม่ทันคิด ยกมือขึ้นตบหน้าหญิงสาวคนนี้เต็มแรง ทำให้ใบหน้านั้นเบี่ยงไปด้านข้าง
เสียง "แปะ" ดังขึ้น พร้อมกับเสียงด่าอย่างโกรธเกรี้ยวของเจียงอวี่เฉิน "ไอ้สัตว์!"