บทที่ 5
แต่เด็กขอทานน้อยกลับไม่ได้ทำตามที่เหวินเหรินหลีปรารถนา ยังคงอืดอาดลังเลอยู่
ในเวลานี้ เด็กขอทานน้อยกำลังจับท่อนกำยำของตนเองพยายามค้นหารูที่พี่สาวเซียนบอกไว้
เมื่อได้ยินว่าอยู่ตรงหว่างขา เจ้าตัวน้อยผู้อยากรู้อยากเห็นจึงใช้ปลายท่อนแข็งขืนนั้นแทงๆ ค้นหารู
แล้วก็แทงไปเรื่อยๆ จนทำให้เซียนสาวตรงหน้าครางออกมาหลายครั้ง
แต่เธอแทงไปมาเท่าไร ก็ยังหาปากทางเข้าไม่พบ
กลับทำให้มือของตัวเองเปียกชื้นไปเสียอย่างนั้น
"อืม พี่สาว หาปากทางเข้าไม่เจอเลย" สังเกตได้ว่าพี่สาวเซียนกำลังร้อนรน ทรมานมาก แต่ตนเองกลับไร้ประโยชน์เช่นนี้ เด็กขอทานน้อยก็เริ่มร้อนใจ แต่ยิ่งร้อนใจก็ยิ่งหาไม่เจอ จึงต้องขอความช่วยเหลือจากอีกฝ่าย
"ทำไม... อืม... จะเป็นไปได้ยังไง เธอก็... อืม... ดันโดนมันตั้งหลายครั้งแล้ว ก็... อืม... ตรงนั้นแหละ รีบเข้ามาสิ..."
รู้สึกถึงความร้อนผ่าวและการแทงสะกิด เหวินเหรินหลีรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะคลั่ง เสียงสั่นเครือเร่งให้อีกฝ่ายรีบครอบครองร่างของนาง
แต่ทว่า เจ้าคนโง่น้อยนี่กลับไร้ประโยชน์เหลือเกิน
นางแทบอยากจะคว้าสิ่งนั้นเอง แล้วกระแทกมันเข้าสู่ร่างของนางเสียเลย!
แต่ในฐานะประมุขสำนัก เมื่อต้องเผชิญหน้ากับเด็กขอทานคนหนึ่ง ศักดิ์ศรีบอกนางว่า ทำเช่นนั้นไม่ได้ ได้แต่เร่งด้วยวาจาเท่านั้น
จริงหรือ?
เด็กขอทานน้อยรู้สึกแปลกใจ ก่อนหน้านี้ที่ไหนมีรู มีแค่รอยบุ๋มเล็กๆ เท่านั้นนี่
เด็กขอทานน้อยที่ไม่ค่อยเชื่อจึงปล่อยท่อนกำยำ ยื่นมือไปลูบคลำบริเวณหว่างขาของพี่สาวงามพี่นี้
การลูบไล้ที่ทั้งร้อนผ่าวและยั่วยวนนั้น ทำให้เหวินเหรินหลีหนีบขาเข้าหากันโดยไม่รู้ตัว แต่น่าเสียดาย ระหว่างขามีวัตถุแข็งขืนอยู่ ทำให้นางไม่อาจหนีบให้แน่นได้ จุดอ่อนไหวจึงถูกสัมผัสอย่างจัง
ช่างเถอะที่ถูกสัมผัส อย่างน้อยก็ให้คนโง่คนนี้หาตำแหน่งเจอ จะได้รีบสนองความต้องการของนาง
แต่ไม่คาดคิดว่า คนผู้นี้จะกล้า...
"พี่สาว เปียกจังเลยนะ ตรงนี้มีน้ำไหลเยอะแยะเลย ลื่นๆ นั่นเอง น่าจะเป็นเหตุที่ท่อนของฉันลื่นไปมา ตรงนี้มัน..."
ใบหน้าของเหวินเหรินหลีแดงก่ำทันที
"หุบปาก!"
"อืม..." เด็กขอทานน้อยดูเหมือนจะตกใจ รีบชักมือกลับ หดตัวลง
ไอ้บ้า!
ในเมื่อขี้ขลาดนัก เมื่อครู่ทำไมถึงพูดจาอับอายนาง?
แต่ตอนนี้นางต้องขอร้องอีกฝ่าย เหวินเหรินหลีจึงต้องอ่อนน้ำเสียงลง
"อย่ามัวพล่าม รีบเข้ามาเถอะ"
อืม ดูเหมือนจะไม่ได้อ่อนลงสักเท่าไหร่
รีบเข้าไป เด็กขอทานน้อยก็อยากเหมือนกัน แต่รูนั่นมันจริงๆ แล้ว... มันเล็กมากนะ
"พี่สาว รูของพี่เล็กมากเลยนะ แถมยังปิดสนิทอยู่ด้วย เหมือนรอยแยกเล็กๆ เท่านั้น ท่อนของฉันใหญ่ขนาดนี้ จะเข้าไปได้ยังไงกัน จริงๆ นะ..."
ข้า... ข้าจะฆ่าเจ้า! ไอ้บ้า!
ไม่ได้ อดทนไว้ อย่างน้อยต้องรอให้นางแก้พิษราคะนี้ก่อน
แก้เสร็จแล้วค่อยฆ่า!
ประมุขสาวงามได้แต่กลั้นความโกรธ กัดฟันบอกเด็กขอทานน้อย "ตรงนั้นมัน... มันยืดหยุ่นได้ เจ้าใช้แรงดันเข้าไปก็พอ มันเข้าได้ เด็ก... อืม... ขอทานน้อย อย่าชักช้าอีกเลย พวกเขาจะตามมาทัน ถึงตอนนั้น ครอบครองข้า แล้วฆ่าเจ้า"
พูดถึงตอนท้าย ก็ข่มขู่อีกครั้ง
แน่นอน เป็นการใช้คนอื่นมาข่มขู่เด็กขอทานน้อย
นั่นไม่ได้แน่ๆ เธอไม่อยากถูกฆ่า
และการฟังพี่สาวเซียนย่อมไม่ผิดแน่นอน
ดังนั้น เด็กขอทานน้อยจึงจับท่อนกำยำนั้นอีกครั้ง จ่อที่รูเล็กๆ ของพี่สาวเซียน และท่ามกลางเสียงครางของอีกฝ่าย เธอก็ออกแรง
และแล้ว ปลายท่อนก็ค่อยๆ จมเข้าไปในร่องเนื้อนั้นจริงๆ
คราวนี้ เด็กขอทานน้อยอดไม่ได้ที่จะร้องออกมา "อ๊ะ พี่สาว แน่นจัง ร้อนจัง สบายจัง ท่อนของฉันรู้สึกดีจัง..."
เด็กขอทานน้อยบอกความสุขของตนให้อีกฝ่ายฟังพลางค่อยๆ ดันเข้าไป
แต่ตอนนี้ เหวินเหรินหลีรอไม่ไหวแล้ว
เมื่อช่องทางอันเร่าร้อนถูกวัตถุร้อนแรงแข็งขืนดันเข้ามา ร่างกายที่รับรู้ถึงการมีอยู่ของมันก็เรียกร้องขึ้นมาทันที
ร้อนเหลือเกิน ใหญ่เหลือเกิน อืดอัดเหลือเกิน...
เร็ว เร็วสิ แทงเข้ามาให้ลึก แทงให้เต็มข้า แทงข้าให้ตาย...
คนที่หิวโหยที่สุดในที่สุดก็ได้ลิ้มรสความอร่อย แต่กลับถูกป้อนเพียงนิดเดียว
เมื่อรู้สึกถึงอาหารรสเลิศที่ยังเหลืออยู่ข้างนอกอีกมากมาย คนที่หิวมานานจะทนได้อย่างไร
เหวินเหรินหลีที่ความมีสติค่อยๆ ถูกไฟราคะกลืนกิน ตอนนี้ทนไม่ไหวอีกต่อไป จึงสะโพกเอวบางกระแทกเข้าหา ช่องทางพุ่งเข้าหาท่อนกำยำนั้น กลืนกินมันเข้าไปทันที ทำให้ร่างส่วนล่างของทั้งสองกระแทกเข้าหากันในชั่วพริบตา
"อื้อ อืม..."
เจ็บ เจ็บมาก
แต่ก็สุขสมอย่างที่สุด สุดยอดจริงๆ
ความหิวโหยทั้งหมดเหมือนถูกเติมเต็ม เติมเต็มอย่างสมบูรณ์
ความคันที่แทบกัดกินกระดูกและเผาไหม้หัวใจก็บรรเทาลงอย่างสิ้นเชิงในขณะนี้
และร่างของนาง ก็ถูกแทงทะลุอย่างสมบูรณ์ ถูกแทงทะลุโดยเด็กขอทานน้อยตรงหน้า
แต่ในเวลานี้ นางต้องการการแทงทะลุเช่นนี้ ความรู้สึกที่ทั้งเจ็บและเสียวซ่านนี้
กระทั่งความพึงพอใจและความสุขสมอย่างที่สุดนี้ ทำให้เหวินเหรินหลีแทบอยากจะครางเสียงดังออกมา
แต่ความละอายในใจ ได้ยับยั้งเสียงครางที่กำลังจะหลุดออกมา สุดท้ายจึงเปลี่ยนเป็นเพียงเสียงครางแผ่วยาว
และช่องทางนั้นก็รัดแน่นรอบสิ่งร้อนแรงแข็งขืนที่บุกรุกเข้ามา บีบรัดมันไม่หยุด ราวกับจะบีบให้มันขาดออกจากกัน
ขณะที่ระบายอารมณ์ ปล่อยตัวไปกับความเร่าร้อน ก็ป้องกันไม่ให้พลังภายในไหลออกไป
ใช่แล้ว พลังของนางกำลังรั่วไหล
เพราะว่า หยาดน้ำค้างแห่งพลังที่นางรักษามาหลายสิบปีได้แตกสลายในช่วงเวลานี้ ถูกเด็กขอทานน้อยคนนี้พรากไป
ส่วนพลังหยางของเด็กขอทานน้อย อ่อนแอเสียจนนางแทบไม่รู้สึก คนผู้นี้อ่อนแอเหลือเกิน พลังหยางนั้น แทบไม่มีเลย
แม้จะดูดซับพลังหยางไม่ได้มากนัก แต่ร่างของนางกลับถูกฉีดของบางอย่างเข้ามาไม่น้อย
แน่นอน สิ่งนี้นี่เอง ที่ทำให้นางอับอายยิ่งกว่าเดิม ไอ้บ้านี่กล้า กล้าที่จะ...
ร่างกายถูกกระแทกเข้าอย่างจัง ทำให้ท่อนของเด็กขอทานน้อยพุ่งเข้าสู่ร่างของพี่สาวเซียนในทันที
ในขณะนั้น เด็กขอทานน้อยรู้สึกราวกับว่าตัวเองทั้งร่างจมดิ่งเข้าไปในร่างของพี่สาวเซียน
ทั้งร่างของเธอกลายเป็นท่อนร้อนผ่าว แล้วมุดเข้าไปในที่ที่ทั้งนุ่ม ทั้งร้อน แต่ก็แน่นจนเธอไม่รู้จะอธิบายอย่างไร ทำให้เธอ...
"อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ แน่นจังเลย พี่สาว แน่นเกินไปแล้ว ฉันสบายจนจะตาย อื้อ อื้อ อื้อ ไม่ไหวแล้ว พี่สาว อย่ารัดฉัน แน่นเกินไป อย่า อย่าแรงขนาดนี้..."
"อย่า อย่าดูดฉันอีกเลย อ๊ะ ร้อนจัง เยอะจัง สบายจัง อื้อ อ๊ะ ไม่ไหวแล้ว พี่สาว ฉันอด... อดไม่ไหวแล้ว... อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ ฉี่... อืม... ฉี่แล้ว ฉี่แล้ว..."
เด็กขอทานน้อยสั่นเทิ้มไปทั้งร่างพลางส่ายหน้า เธอรู้สึกเหมือนตกลงไปในวังวน และวังวนนั้นยังคงดึงเธอเข้าไปลึกขึ้นเรื่อยๆ ลึกเข้าไปในที่ที่ลึกยิ่งกว่า
และในขณะเดียวกัน ก็มีความร้อนไหลเข้าสู่ร่างเธอ พร้อมกับพยายามดูดสิ่งต่างๆ ออกจากตัวเธอ
ด้วยเหตุนี้ ท่อนที่เพิ่งแทงเข้าไป เมื่อถูกรูเล็กๆ นั้นกัดไม่กี่ครั้ง เธอก็สั่นสะท้านสองสามที ฉี่ออกมา ฉี่สีขาวออกมา เรื่องนี้เธอยังพอรู้อยู่
ฉี่ออกมาสองสามที ท่อนก็อ่อนลง แต่ไม่ได้ถอนออกมา เพราะถูกดูดไว้แน่น
และร่างของเธอ ก็อ่อนระทวยลงตาม ทำให้เธอล้มฟุบลงในอ้อมอกของพี่สาวงาม นอนอ่อนแรงซบอกอีกฝ่าย รับความร้อนที่ไหลเข้ามาเป็นระลอกๆ พร้อมกับเสพสุขกับรสชาติอันวิเศษหลังการปลดปล่อย