บทที่ 4
วรรณกรรมจีน
ขอทานน้อยที่ขี้อาย ย่อมไม่กล้าทำอะไรบ้าบิ่นเช่นนั้น
ด้วยเหตุนี้ เธอจึงได้แต่บิดตัวไปมาด้วยความเขินอาย แม้แต่จะขยับตัวก็ยังไม่กล้า
ช่างน่าอายเหลือเกิน
อย่าคิดว่าเพราะเธอเป็นขอทานน้อย เธอจะไม่รู้จักความอาย ขอทานก็เป็นคนเหมือนกันนะ
และการบิดเขินอายกับความลังเลของขอทานน้อย แลกมาด้วยการเร่งเร้าจากหญิงงามประมุขสำนัก "เร็วเข้า ข้าทนไม่ไหวแล้ว"
ระหว่างเร่งเร้า เหวินเหรินหลีก็อดไม่ได้ที่จะหนีบขาอันงดงามของนางเข้าหากัน บีบรัดสิ่งแข็งขืนอันร้อนผ่าวที่อยู่ระหว่างขา เสียงครางแผ่วพลันลอดออกจากจมูกอย่างห้ามไม่อยู่
ทรมานเหลือเกิน อยากได้เหลือเกิน!
ทั้งที่เป็นเพียงความคันยุบยิบกับความว่างเปล่าในร่างกายเท่านั้น แต่ทำไมถึงรู้สึกเจ็บปวดยิ่งกว่าตอนผ่านด่านสร้างวิญญาณหยวนอิ่นเสียอีก?
เหวินเหรินหลีคิดไม่ออก และความเป็นจริงก็ไม่อนุญาตให้นางคิดต่อไปอีกแล้ว
แต่ขอทานน้อยยังคงลังเล
พี่สาวเซียนคนนี้ช่างตรงไปตรงมา กล้าแสดงออกเหลือเกิน แถมยังพูดว่าทนไม่ไหว ช่างน่าอายจริงๆ
ที่แท้ เหล่าเซียนก็เปิดเผยถึงเพียงนี้หรือ? จับมือเธอแล้วก็จะทำอะไรต่อมิอะไร
แต่เธอเป็นเพียงคนธรรมดานะ มีความละอายใจด้วย
ดังนั้น ขอทานน้อยจึงอายเกินกว่าจะลงมือทันที
สำหรับความลังเลของขอทานน้อย เหวินเหรินหลีจำต้องเร่งเร้าอีกครั้ง "เร็วเข้า มีคนไล่ตามมาแล้ว ถ้าเจ้ายังไม่เข้ามา ข้า... ข้าจะถูกพวกมันทำร้าย เจ้า..."
เร่งไปได้สองประโยค เหวินเหรินหลีก็พูดไม่ออกแล้ว
ในยามนี้ หญิงงามประมุขสำนักผู้นี้เหลือเพียงความอับอายและความเจ็บปวดเต็มหัวใจ
ตัวนางเองเป็นถึงประมุขสำนักใหญ่ กลับต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ ไม่เพียงแต่ต้องอ่อนข้อให้ขอทานน้อย ยังต้องขอร้องอีกฝ่ายให้ครอบครองร่างของตนเอง
ด้วยเหตุนี้ นางจึงไม่พูดต่อ
แน่นอน เป็นเพียงการหยุดชั่วครู่เท่านั้น
ไม่ทันที่ขอทานน้อยจะรู้ตัว เหวินเหรินหลีก็ข่มขู่ทันที
เห็นได้ชัดว่าผู้นี้กลั้นเสียงยั่วยวน พูดอย่างดุดัน "เข้ามาเร็ว ไม่อย่างนั้น ข้าจะฆ่าเจ้า!"
ฆ่า... จะฆ่าหรือ?
ขอทานน้อยหดคอ ในที่สุดก็นึกได้ว่า พี่สาวตรงหน้าเป็นเซียนนี่นา จะฆ่าขอทานน้อยอย่างเธอก็ง่ายดายยิ่งนัก
อีกอย่าง พี่สาวเซียนที่งดงามขนาดนี้ เธอไม่อยากให้ถูกคนพวกนั้นรังแกหรอก
หากต้องถูกคนพวกนั้นย่ำยี ก็ยังดีกว่าเป็นเธอ อย่างน้อย เธอก็จะไม่ยอมให้พี่สาวเซียนถูกรังแก
ดังนั้น เธอต้องรีบเข้าไปเดี๋ยวนี้
แต่ว่า เธอไม่รู้ว่าจะเข้าไปยังไง!
ฮือๆๆ อุตส่าห์กลั้นใจข่มความอาย ขอทานน้อยก็พบว่าตัวเองไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร
พี่สาวเซียนบอกให้สอดเข้าไป แต่จะสอดเข้าตรงไหนล่ะ?
ระหว่างขาหรือ?
แต่เธอก็สอดเข้าไปแล้วนี่นา
ดังนั้น ขอทานน้อยที่ทั้งกลัวทั้งไม่รู้วิธีเสพสังวาส จึงได้แต่ถามอีกฝ่ายอย่างตัวสั่น "พี่สาว หนูสอดเข้าไปแล้วนะ แล้ว... แล้วต่อไปต้องทำยังไง? แบบนี้หรือ?"
ระหว่างถาม ขอทานน้อยก็เริ่มขยับส่วนล่าง เธอเหมือนเคยเห็นคนพวกนั้นทำแบบนี้
ที่แท้ การสอดเข้าไประหว่างขาก็คือการเสพสังวาสหรือ?
จริงๆ ก็รู้สึกดีนะ
แม้ว่า เธอจะรู้สึกว่ามันไม่ถูกต้องอยู่บ้าง
ในขณะที่รู้สึกดี ก็รู้สึกว่ามีไฟในร่างกายที่ระบายออกไม่ได้
สิ่งที่ทำได้ก็เหมือนจะเป็นการขยับร่างกายให้แรงขึ้น
เหวินเหรินหลีที่แทบจะบ้าเพราะความใคร่ทรมาน ถึงกับรู้สึกทั้งขำทั้งร้องไห้ในเวลาเดียวกัน
ขอทานน้อยคนนี้ ถึงกับไม่รู้แม้แต่วิธีเสพสังวาส
เพื่อให้ทั้งสองได้เสพสังวาสโดยเร็ว เหวินเหรินหลีจึงต้องสอนขอทานน้อย "ไม่... อื้ม ไม่ใช่ อื้ม"
ระหว่างพูด หญิงงามประมุขสำนักผู้นี้ก็ครางอย่างรุนแรง
"งั้นคืออะไรล่ะ?"
"เจ้า... อื้ม เข้ามาในตัวข้า ร่างของข้า อื้ม ฮ่า เร็วเข้า"
"จะเข้ายังไงล่ะ หนูไม่รู้นะ พี่สาว พี่ทรมานมากเลยใช่ไหม? หนู..."
เมื่อได้ยินเสียงของพี่สาวเซียนที่ยิ่งเร่งร้อนและเจ็บปวด ขอทานน้อยแทบจะร้องไห้ด้วยความร้อนใจ
"ข้า... ข้ามีช่องอยู่ข้างล่าง เจ้าเอาสิ่งนั้นออกมา แล้วสอดเข้ามา ก็พอแล้ว" คราวนี้ ชัดเจนพอหรือยัง?
"ข้าง... ข้างล่างคือที่ไหนเหรอ พี่สาว? อะไรคือช่อง?"
ข้า...
ในขณะนี้ เหวินเหรินหลีอยากจะตบคนจริงๆ
ขอทานน้อยทำไมถึงไม่รู้อะไรเลยนะ
อีกอย่าง นางก็แค่พูดให้มันอ้อมค้อมไปหน่อยเท่านั้นเอง
ในที่สุด เหวินเหรินหลีจำต้องกลั้นความอาย พูดให้ตรงไปตรงมายิ่งขึ้น "ระหว่างขาทั้งสอง ตรงกลางขา มีรู ขอทานน้อย เร็วเข้า ข้า... ฮ่า ทรมานเหลือเกิน เจ้ารีบเข้ามาสิ แค่เข้ามาก็พอแล้ว"
ก็ได้
ดูเหมือนว่าเธอจะเข้าใจผิดไป
แต่ว่า...
"แต่ว่า พอหนูเอาออกมา กางเกงก็จะหลุดลงไปนะ พวกเรา... พวกเราหาที่ก่อนได้ไหม?"
หนูไม่อยากให้ข้างล่างโล่งเปลือย ลอยอยู่กลางอากาศแบบเปลือยก้น ถ้าบังเอิญผ่านที่ที่มีคน ก้นของหนูก็จะถูกคนเห็นหมดน่ะสิ
"ไม่... อื้ม ไม่ได้ หยุดไม่ได้ ต้อง... ต้องกลบกลิ่นนั่นไว้ ให้พวกมันหาเป้าหมายไม่เจอ ถึงจะหาที่ได้ พวกเรารีบ..."
ถ้าเป็นไปได้ ใครจะอยากให้ร่างกายถูกครอบครองกลางอากาศแบบนี้กัน
โอ้ ที่แท้ช่องข้างล่างของพี่สาวเซียนมีกลิ่นลอยออกมา เลยให้เธอสอดเข้าไปอุดกลิ่นนั่นไว้สินะ
"แต่ว่า... แต่ว่าพวกเราต้องเปลือยก้นเหรอ?"
น่าอายจัง เธอทำไม่ได้จริงๆ นะ อื้อๆๆ
"เจ้า... อื้ม เจ้าเจาะรูสิ แล้วเอาออกมาจากข้างในก็ได้"
บ้าเอ๊ย ให้ครอบครองร่างแค่นี้ ยังจะมัวอิดออดอยู่ได้
รู้อย่างนี้ รู้อย่างนี้ก็เปลี่ยนคนไปแล้ว ยังดีกว่าหาขอทานน้อย
แถมยังเป็นเด็กผู้หญิงที่ไม่รู้อะไรเลย
"หนูเจาะรูไม่ได้ ฉีกกางเกงไม่ขาด" ขอทานน้อยบ่นด้วยความน้อยใจ
เธอช่างไร้ประโยชน์จริงๆ ฮือๆๆ
"เจ้า..."
ยอมแพ้กับคนคนนี้จริงๆ
เหวินเหรินหลีที่โมโหจนแทบคลั่ง อยากจะฟันขอทานน้อยตรงหน้าให้ตายคามือเดี๋ยวนั้น
แน่นอน นั่นเป็นไปไม่ได้
สุดท้าย นางจึงใช้วิชาฉีกเป้ากางเกงของขอทานน้อย รวมถึงของตัวเองด้วย
เมื่อได้ยินเสียงฉีกสองครั้ง และรู้สึกถึงความเย็นวาบข้างล่าง ทำให้ขอทานน้อยเข้าใจทันทีว่า กางเกงของพวกเธอถูกฉีกขาดแล้ว และแท่งแข็งของเธอก็โผล่ออกมาจากรอยฉีก เปลือยเปล่าอยู่กลางอากาศ
อืม ดูเหมือนจะไม่ใช่นะ มันสอดเข้าไปในหว่างขาของพี่สาวเซียน ถูกเสื้อผ้าของพี่สาวบังไว้
แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาคิดเรื่องพวกนี้ ไม่เห็นหรือว่าพี่สาวเซียนเร่งอีกแล้ว
แต่ว่า พี่สาวเซียนยังมีชายเสื้อนะ เธอต้องใช้มือข้างหนึ่งเลิกชายเสื้อ อีกมือจับแท่งนั้นสอดเข้าไปสิ?
แต่พวกเธออยู่บนฟ้านะ ถ้าไม่จับให้แน่น ก็จะตกลงไปได้
"งั้น... พี่สาว กอดหนูให้แน่นนะ หนูกลัวตก" ขอทานน้อยยังคงกังวลเรื่องชีวิตของตัวเอง
"อืม เจ้ารีบหน่อย"
หญิงงามประมุขสำนักเร่งพลางกอดขอทานน้อยแน่น
จากนั้น นางก็รู้สึกได้ว่า ขอทานน้อยเลิกชายเสื้อของนางขึ้น สิ่งร้อนผ่าวระหว่างขากำลังถูไถอยู่
ในชั่วขณะถัดมา สิ่งนั้นก็มุดเข้าไปในกางเกงของนาง ในกางเกงชั้นใน แนบชิดอยู่ตรงกลางขา
เมื่อรู้สึกถึงความร้อนนั้น เหวินเหรินหลีก็ไม่อาจกลั้นเสียงครางได้อีกต่อไป "อื้ม..."
ยังไม่ทันถูกสอดใส่ นางก็ครางออกมาแล้ว
นางกระหายถึงเพียงนี้เชียวหรือ?
ความเป็นจริงได้ตอบคำถามหญิงงามประมุขสำนักผู้นี้แล้ว
ใช่ ในยามนี้นางกระหายถึงเพียงนั้น กระหายอย่างยิ่งที่จะให้ท่อนนั้นเข้าสู่ร่างของนางทันที ถึงขั้นครอบครองนางอย่างสมบูรณ์ ทำให้นางพึงพอใจ และเอานางอย่างรุนแรง