สาวงามหอมกรุ่น[ยูริ ABO]

บทที่ 3

เด็กขอทานกับเทพธิดา

เด็กขอทานไม่เคยถูกใครกอดมาตั้งแต่เกิด แต่บัดนี้กลับถูกพี่สาวเซียนผู้งดงามราวกับเทพธิดาโอบกอดไว้แน่น

ความรู้สึกปลอดภัย ทั้งการที่พี่สาวเซียนไม่รังเกียจเธอ ทำให้เด็กขอทานที่ไม่เคยได้รับความรักความเอ็นดูเช่นนี้รู้สึกเป็นสุขอย่างล้นเหลือ จึงยื่นแขนโอบกอดอีกฝ่ายแน่นเช่นกัน

ตอนนี้ เด็กขอทานรู้สึกอุ่นใจ ไม่กลัวอีกแล้วว่าจะตกลงไปแตกเป็นเสี่ยงๆ

แต่เมื่อร่างกายผ่อนคลายลง ความสนใจของเธอก็ถูกดึงดูดไปยังกลิ่นหอมหวานนั้น

กลิ่นของพี่สาวเซียนช่างหอมหวานเหลือเกิน

เด็กขอทานอดไม่ได้ที่จะเอาจมูกเข้าไปดมใกล้ๆ แล้วสูดดมอีกครั้ง

อืม... ยิ่งหอมกว่าเดิม

และไม่รู้เป็นเพราะอะไร ร่างกายของเธอกลับเริ่มร้อนผ่าว และยิ่งร้อนขึ้นเรื่อยๆ ราวกับถูกย่างอยู่บนกองไฟ

ความร้อนแผ่จากศีรษะลงไปถึงขาทั้งสอง โดยเฉพาะบริเวณอวัยวะเพศ ที่รู้สึกตึงและร้อนผ่าว จนอดไม่ได้ที่จะอยาก... อยากแข็งตัว

เหมือนตอนเช้าที่เพิ่งตื่นนอน แข็งเป็นท่อนไม้

ตอนนี้เธอไม่เพียงอยากแข็งตัว แต่ยังอยากถูไถกับพี่สาวเซียน ใช้สิ่งนั้นถูไถกับพี่สาวเซียน ถูไถบริเวณด้านล่างของพี่

แต่... พี่สาวจะไม่พอใจหรือเปล่านะ?

พี่สาวเซียนที่ไม่รังเกียจเธอเช่นนี้ เธอไม่อยากทำให้พี่สาวไม่พอใจ

ด้วยเหตุนี้ เด็กขอทานจึงพยายามอดกลั้น ไม่ให้ตัวเองถูไถ

แต่น่าเสียดาย กลิ่นที่แผ่ออกมาจากร่างของพี่สาวช่างหอมเหลือเกิน ชวนให้หลงใหล

อวัยวะของเธอจึงแข็งตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว แข็งเป็นท่อน จนโผล่ออกมา ราวกับควบคุมไม่ได้ แทรกเข้าไปในหว่างขาของพี่สาวเซียน

ขาของพี่ช่างเหมาะกับการแทรกเข้าไปเสียเหลือเกิน

โดยเฉพาะเมื่อเธอแทรกเข้าไปแล้ว พี่สาวก็หนีบมันไว้ ทำให้เธอยิ่งไม่อยากถอนออกมา

ไฟราคะในร่างกาย และความมหัศจรรย์ของหว่างขาพี่สาวเซียน ทำให้เด็กขอทานสุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะถูไถและขยับเบาๆ

แน่นอน เพิ่งขยับเสร็จ เด็กขอทานก็แอบเงยหน้าขึ้นมองปฏิกิริยาของพี่สาวเซียน

เพียงเพื่อพบว่า พี่สาวผู้นี้ไม่ได้สังเกตเห็น กลับยิ่งกอดเธอแน่นขึ้น

ยิ่งทั้งสองเกี่ยวกระหวัดกันแน่น กลิ่นที่แผ่ออกมาจากร่างของพี่สาวเซียนก็ยิ่งหอมขึ้น

ภายใต้การยั่วยุของกลิ่นนั้น เด็กขอทานก็อดไม่ได้ที่จะแอบขยับตัวดันเข้าไป สอดแท่งแข็งหนานั้นเข้าไปในที่ลึกขึ้น

จากนั้นก็แอบสังเกตสีหน้าของอีกฝ่ายอีกครั้ง

ดูเหมือนยังไม่มีท่าทีว่าจะรู้ตัว

เด็กขอทานจึงกล้ามากขึ้น ยิ่งออกแรงขยับตัวสอดใส่ไม่หยุด ทีละที แล้วทีละที

สุดท้าย แม้แต่เด็กขอทานเองก็สงสัย ไม่รู้ว่าพี่สาวเซียนไม่รู้สึกตัว หรือยอมให้เธอทำเช่นนั้น

เธอทำอย่างชัดเจนขนาดนี้ คงเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่รู้สึกตัวใช่ไหม?

ดังนั้น พี่สาวคงยินยอมแล้วสินะ

เมื่อพี่สาวยินยอมแล้ว เด็กคนนี้ก็ยิ่งทำตามใจตัวเองมากขึ้น

และสำหรับความเลยเถิดของเธอ สิ่งที่อีกฝ่ายตอบกลับมามีเพียงเสียงหอบหายใจ

ยิ่งเป็นการยืนยันสิ่งที่เด็กขอทานคาดเดา

เช่นนั้นเธอก็ไม่ต้องเกรงใจแล้ว

สถานที่ที่ให้ความสุขเช่นนี้ ย่อมต้องสอดใส่ให้มากๆ

เด็กขอทานที่ได้รับอนุญาตให้ทำตามใจจึงดันกระแทกอวัยวะเพศของเหวินเหรินลี่อย่างเพลิดเพลิน

บางทีอาจเป็นเพราะความรู้สึกนี้ช่างวิเศษเหลือเกิน จนเด็กขอทานถึงกับเปล่งเสียงด้วยความสุขสม

"พี่สาว ตรงนี้ของพี่สบายจังเลย หนีบฉันไว้แน่น อืม... แน่นจังเลย"

ขณะพูด เด็กขอทานยิ่งอดไม่ได้ที่จะซุกหน้าลงที่ซอกคอของเหวินเหรินลี่ สูดดมกลิ่นที่แผ่ออกมาต่อไป ใบหน้าน้อยๆ ถูไถที่ซอกคอนั้น จมูกยิ่งสูดดมไปที่ต้นคอด้านหลัง

ส่วนเหวินเหรินลี่ จมูกของนางเต็มไปด้วยกลิ่นหอมพิเศษของเด็กขอทานที่ทำให้ร่างกายของนางอ่อนระทวย อวัยวะส่วนลับที่อ่อนไหวถูกคนผู้นี้ดันกระแทกถูไถไม่หยุด

การถูไถและการดันกระแทกของสิ่งที่ร้อนผ่าวและแข็งใหญ่เช่นนี้ ทำให้เหวินเหรินลี่ที่เกือบจะบ้าเพราะยาเสน่ห์และถูกปลุกเร้าจนเกิดความสุขสมเป็นระลอก แทบจะกลั้นเสียงครางไม่อยู่

นางถึงกับอยากให้คนผู้นี้กระแทกแรงกว่านี้ รุนแรงกว่านี้ ที่ดีที่สุดคือให้สอดใส่เข้าไปในร่างของนางโดยตรง ถูไถ เติมเต็มภายในที่หิวกระหายและว่างเปล่าของนาง ให้นางยอมจำนนต่อราคะอย่างสิ้นเชิง ไม่ต้องทนทรมานเช่นนี้อีกต่อไป

อย่างไรก็ตาม ความปรารถนาเช่นนี้กลับทำให้เหวินเหรินลี่รู้สึกทุกข์ทรมานใจอย่างยิ่ง

นางไม่ต้องการ ไม่ต้องการให้ใครมาครอบครองร่างกายของนางเลย

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง นี่ยังเป็นเพียงเด็กขอทานคนหนึ่ง

แต่เหตุผลบอกนางว่า นี่คือทางเลือกเดียวของนาง

และภายใต้การรุกรานของยาเสน่ห์ เหวินเหรินลี่พบว่าตนเองยิ่งไม่อาจต้านทานได้

ไม่อาจลังเลอีกต่อไปแล้ว มิเช่นนั้น ระยะห่างที่นางพยายามสร้างขึ้นก็จะถูกลดลงอีก

ตอนนี้ทั้งสองยังไม่ได้ร่วมกันจริงๆ กลิ่นนั้นยังไม่สามารถกลบกลิ่นของยาเสน่ห์ได้

ขณะนี้ เหวินเหรินลี่กำลังต่อสู้กับความคิดในใจ ภายในใจไม่เต็มใจเลยแม้แต่น้อย แต่เหตุผลและราคะกลับกระตุ้นนางไม่หยุด ทำให้นางทุกข์ทรมานอย่างยิ่ง แต่ก็ต้องตัดสินใจ

อยากมีชีวิตอยู่ แต่ก็ไม่อยากถูกพวกสัตว์เดรัจฉานพวกนั้นย่ำยี

ในที่สุด ประมุขสำนักผู้งดงามก็เลือกที่จะประนีประนอม โอบกอดเด็กขอทานตรงหน้าอีกครั้ง

แต่ก่อนหน้านั้น นางยังต้องทำอีกสิ่งหนึ่ง

นั่นคือ ชำระล้างความสกปรกบนร่างของเด็กขอทาน

นางที่รักความสะอาดมาตลอด ทนกลิ่นแปลกๆ บนร่างของคนผู้นี้ไม่ได้จริงๆ

จากนั้น เหวินเหรินลี่ก็ใช้คาถาชำระร่าง ปล่อยใส่ร่างของเด็กขอทาน ในทันใดนั้นก็กำจัดสิ่งสกปรกและกลิ่นแปลกๆ บนร่างของอีกฝ่าย

ในตอนนี้ เหวินเหรินลี่ที่ร่างกายอ่อนระทวยอย่างยิ่งก็พาดร่างกายเกือบทั้งหมดไว้บนร่างของเด็กขอทาน

แน่นอน ในขณะเดียวกัน นางก็ให้ดาบบินค้ำจุนร่างของทั้งสองไว้อย่างมั่นคง

เมื่อรู้สึกถึงการพึ่งพาของพี่สาวเซียน แม้ว่าร่างกายของตนเองจะอ่อนเพลียมาก เด็กขอทานก็ยังมีไหวพริบพอที่จะโอบกอดอีกฝ่ายไว้ และถามด้วยความห่วงใย "พี่สาว เป็นอะไรไปหรือ?"

อย่างไรก็ตาม เหวินเหรินลี่ไม่ได้ตอบทันที แต่สูดลมหายใจลึกๆ ราวกับต้องการดูดซับกลิ่นหอมพิเศษที่อีกฝ่ายแผ่ออกมาเข้าสู่ร่างกายทั้งหมด จากนั้นจึงกลั้นความอับอายและความทุกข์ในใจ เอ่ยเสียงสั่นเรียกเธอ "เด็กขอทาน"

"ครับ พี่สาว มีอะไรหรือ?"

"เข้ามา"

"อะไรนะ?" เด็กขอทานงุนงงมาก

เหวินเหรินลี่จำต้องกัดฟันพูดด้วยความอับอายอีกครั้ง "ใช้... อวัยวะของเจ้านั่น... เข้าสู่ร่างของข้า"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าของเด็กขอทานก็แดงก่ำทันที "ฉัน... ฉัน..."

ในชั่วขณะนั้นไม่รู้จะพูดอะไรดี

พี่สาวเซียนให้เธอเข้าไปในร่างของนาง

นี่มันคือการร่วมรักที่คนพวกนั้นพูดถึงใช่ไหม?

พี่สาวเซียนต้องการร่วมรักกับเธอ

ในตอนนั้น เด็กขอทานแทบไม่เชื่อหูตัวเอง

"พี่... พี่สาว อย่าล้อเล่นสิ" ไม่อย่างนั้น ฉันจะเชื่อจริงๆ นะ

"ไม่ได้ ข้าไม่ได้ล้อเล่น เร็วเข้า เร็ว..."

นางทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ได้แต่เร่งให้เด็กขอทานรีบสนองความต้องการของนาง

"เอ่อ... เอ่อ..." เด็กขอทานยังคงเขินอายอยู่บ้าง "พี่สาว นี่... นี่ไม่เหมาะสมนะ พวกเรายังอยู่บนฟ้านี่ ฉัน... ฉันไม่กล้า"

ในตอนนี้ เด็กขอทานรู้สึกว่าใบหน้าของตนเองร้อนผ่าวจนแทบจะลุกเป็นไฟ

จะไม่ร้อนได้อย่างไร พี่สาวเซียนต้องการร่วมรักกับเธอบนท้องฟ้านี่นา