เรื่องราวของผมที่กินข้าวนุ่มๆ

บทที่ 5

ผมตบหน้าอกตัวเองเบาๆ แล้วเดินไปที่ประตูเปิดออก

ยู่หม่านหม่านที่อยู่ด้านหลังหดตัวด้วยความอาย แล้วคำรามเบาๆ ด้วยความโกรธ "ฉันยังไม่ได้จัดเสื้อผ้าเลย คุณรีบร้อนอะไรนักหนา"

ผมหันไปยิ้มแห้งๆ ปิดประตูแล้วเดินตรงไปที่ห้องทำงานของประธานบริษัท

ตั้งแต่แต่งงานกับเมิ่งจื่อถง ผมแทบไม่ได้เจอหน้าเธอเลย

สาเหตุไม่ใช่เพราะเราไม่ถูกกัน แต่เพราะเราไม่มีความรู้สึกอะไรต่อกันตั้งแต่แรก

พูดไปก็แปลก การที่ผมแต่งงานกับเมิ่งจื่อถงเป็นเพราะคุณปู่แก่ๆ ของเธอล้วนๆ

พอนึกถึงไอ้แก่นั่น ผมก็เจ็บใจจนอยากขบฟันกัดอะไรสักอย่าง

ไอ้แก่นั่นทำทุกวิถีทางเพื่อให้ผมแต่งงานกับหลานสาวมัน

เรื่องราวทั้งหมด พูดไปก็มีแต่น้ำตา

สุดท้ายผมก็ได้แต่ยอมรับชะตากรรม

แต่ก็นะ ได้เมียสวยรวยเก่งแบบนี้ ตอนนั้นผมก็ยังรู้สึกดีใจอยู่หรอก

คิดว่าไม่นานเมิ่งจื่อถงคงจะชอบผมเอง

แต่จนถึงตอนนี้ ในสายตาเธอ ผมยังคงด้อยค่ากว่าก้อนอึ

เมิ่งจื่อถงมีทุนที่จะหยิ่งได้จริงๆ

เธอทั้งสวย ทั้งเก่ง เป็นนางฟ้าในฝันที่พวกโอตาคุมองแล้วได้แต่ฝันไกล

แต่ผมไม่ได้สนใจเธอหรอก

หลายปีมานี้ กูเจอผู้หญิงสวยๆ มามากเกินไปแล้ว

แต่ตอนนี้พวกเธอไม่ได้เป็นของกูอีกต่อไป

ความเศร้าผุดขึ้นในใจ พอมาถึงห้องทำงานของเมิ่งจื่อถง ผมเดินเข้าไปโดยไม่เคาะประตู

เห็นผมบุกเข้ามาแบบไม่มีมารยาท เลขาฯ ของเมิ่งจื่อถงมองผมอย่างไม่พอใจ

ยายนี่ก็เกลียดผมเข้าไส้

ผมไม่สนใจเธอหรอก

ผมทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างไม่เกรงใจ แล้วถามอย่างไม่เอาไหน "ได้ยินว่าคุณเมิ่งเรียกผมเหรอครับ"

เมิ่งจื่อถงเงยหน้าขึ้น ใบหน้าเย็นชาเหมือนเคย

พอเห็นหน้าเธอ ผมก็อดนึกถึงคืนหอที่เกือบโดนเธอทำให้เป็นขันทีไม่ได้

เรื่องนี้ทิ้งเงาดำในใจผมที่ลบไม่ออก

เมิ่งจื่อถงโบกมือไล่เลขาฯ ตัวน้อย แล้วลุกขึ้นจากที่นั่ง

วันนี้เธอแต่งตัวเซ็กซี่มาก เสื้อเชิ้ตขาวขับเน้นความอลังการที่น่ารัก กระโปรงทำงานโชว์เรือนร่างอ้อนแอ้น แถมถุงน่องสีดำนั่นทำให้คนมองแล้วอดใจไม่ไหว

พอเลขาฯ ออกไป ผมรีบเบนสายตาออกจากตัวเธอ แล้วจุดบุหรี่

"นี่เป็นที่ทำงาน"

เมิ่งจื่อถงพูดเสียงเย็น

ผมพยักหน้า แต่ยังคงสูบอย่างสบายอารมณ์ แถมตั้งใจพ่นควันไปทางเธอ

เมิ่งจื่อถงขมวดคิ้ว เห็นว่าผมดื้อดึง เธอจึงเดินไปที่หน้าต่างแล้วเปิดมัน

"คุณเมิ่ง ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอไปทำงานก่อนนะครับ"

ผมพูดยังไม่ทันจบ เมิ่งจื่อถงก็หันมา พยายามพูดอย่างใจเย็น "ถึงเราจะเป็นสามีภรรยากันแค่ในนาม แต่ฉันหวังว่าในช่วงเวลานี้ คุณจะควบคุมตัวเองให้ได้ ฉันหวังว่าคุณจะจริงจังกับงานของคุณบ้าง อย่าให้ฉันดูถูกคุณ"

ตลกแล้ว คนในโลกนี้ที่กล้าดูถูกกู ส่วนใหญ่หลุมฝังศพมีหญ้างอกแล้วทั้งนั้น

ทำตัวเหนือคนอยู่ทุกวัน สักวันกูจะกดแกลงบนพื้นแล้วถูให้เจ็บ

ผมมองเธออย่างไม่แยแส "แค่นี้เหรอ งั้นผมไปก่อนนะ"

"เดี๋ยวก่อน"

"มีอะไรอีกเหรอ"

ผมหันกลับไปมองเธออย่างสนใจ

เมิ่งจื่อถงไม่อ้อมค้อม พูดตรงๆ ว่า "น้องสาวฉันกำลังจะกลับมา เธออาจจะพักที่บ้านคุณสักพักหนึ่ง คุณเตรียมตัวไว้ก่อน"

คุณมีน้องสาวด้วยเหรอ

ได้ยินคำพูดของเธอ ผมงงไปชั่วขณะ

แล้วผมก็ถามอย่างไม่เต็มใจ "ทำไมไม่ให้เธอไปอยู่ที่บ้านคุณล่ะ"

"เพราะที่บ้านฉันไม่สะดวก"