เรื่องราวของผมที่กินข้าวนุ่มๆ

บทที่ 43

หลังจากรับปากเรื่องนั้นไปแล้ว ผมก็ออกจากประตูใหญ่ของบริษัท แล้วยืนอยู่ริมถนน เงยหน้ามองท้องฟ้า

มันไม่ได้สีฟ้าอย่างที่คิดไว้ แต่ก็ไม่ได้มืดหม่นจนเกินไป

ผมรู้สึกว่ามีประโยคหนึ่งที่ถูกต้องอย่างยิ่ง: โลกไม่ได้เปลี่ยนแปลง สิ่งที่เปลี่ยนคือจิตใจคน เมื่อเราเห็นความน่าเกลียด เราเองก็น่าเกลียดด้วย

ผมต้องยอมร...