เรื่องราวของผมที่กินข้าวนุ่มๆ

บทที่ 413

ขับรถ ผมรีบมุ่งหน้าไปยังเมืองอานหยาง

ตอนนั้น สมองผมเต็มไปด้วยภาพความทรงจำกับฉีเสี่ยวเป่ย ภาพแล้วภาพเล่า ภาพหนึ่งมา อีกภาพหนึ่งแตกสลาย

ทุกอย่างดูกะทันหัน แต่ก็ไม่ได้กะทันหันเสียทีเดียว

ไม่นาน ฝนเล็กๆ ก็เริ่มตกลงมา

ตอนนี้เป็นต้นฤดูใบไม้ผลิแล้ว อากาศยังเย็นอยู่ แต่ไม่ได้หนาวจนสั่นกระดูกเหมือนฤดูหนา...