เรื่องราวของผมที่กินข้าวนุ่มๆ

บทที่ 4

ถูกยั่วยวนโดยอวี่หมั่นหมั่น เลือดในกายฉันเริ่มเดือดพล่าน มองดูท่าทางยั่วเย้าของเธอ ฉันเริ่มทนไม่ไหวแล้ว

ฉันคว้าไหล่เนียนของเธอไว้ พูดอย่างประหม่า "หมั่นหมั่น อย่าทำแบบนี้นะ..."

อวี่หมั่นหมั่นหน้าเจื่อนลงทันที "นายจะอ้างเรื่องเมียที่ไม่มีตัวตนของนายอีกแล้วใช่ไหม?"

"หมั่นหมั่น ฉัน..."

ตั้งใจจะให้เธอใจเย็นลง พยายามกดข่มความปรารถนาของตัวเอง แต่พอได้ยินคำพูดของเธอ ฉันก็ทำหน้าเศร้า ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ

หลังจากมีความสัมพันธ์กับเธอ ฉันก็บอกเรื่องที่ฉันมีภรรยาแล้วให้เธอรู้

อวี่หมั่นหมั่นถามฉันหลายครั้งว่าภรรยาฉันเป็นใคร แต่ฉันไม่เคยบอก

หลังจากนั้น เธอก็มองว่านี่เป็นข้ออ้างที่ฉันใช้เพื่อไม่ต้องรับผิดชอบต่อเธอ

ซึ่งฉันก็ไม่ได้คิดจะรับผิดชอบเธอจริงๆ

เห็นฉันทำหน้าเครียด เธอซบหน้าลงบนอกฉัน พูดเสียงอ่อนโยน "พอเถอะ ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่สนใจเรื่องพวกนี้ ฉันชอบนาย แค่นายอยู่เป็นเพื่อนฉันบ่อยๆ ฉันก็พอใจแล้ว"

พูดจบ อวี่หมั่นหมั่นก็เอามือประคองแก้มฉันไว้ แล้วจูบริมฝีปากฉันเบาๆ

ริมฝีปากของเธอนุ่มนิ่ม มีกลิ่นส้มอ่อนๆ

แม่เจ้า! คงเพราะเธอเพิ่งเคี้ยวหมากฝรั่งมาสินะ

เหมือนถังดินปืนถูกจุดไฟ ฉันรู้สึกว่าสัตว์ร้ายที่หลับใหลในร่างกายฉันได้ลืมตาขึ้นแล้ว

ลมหายใจร้อนผ่าวพ่นออกมา ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ฉันใจอ่อนแบบนี้ พี่ชาย ตอนนี้มันไม่ใช่เวลาเลยนะ

"อืมม"

เหมือนจูบนานเกินไป อวี่หมั่นหมั่นเริ่มหายใจไม่ทัน พอแยกออกจากกันเธอก็สั่นเล็กน้อย แล้วแนบตัวชิดกับฉัน

พระเจ้า นี่มันอยู่ใต้สายตาของเมียฉันเองนะ อดทนไว้! อดทน!

"นายไม่ใช่เก่งมากหรอกเหรอ? ตอนนี้ทำไมถึงได้ขี้ขลาดล่ะ"

อวี่หมั่นหมั่นยืนเขย่ง กัดใบหูฉันเบาๆ

นี่มันบังคับให้ฉันทำผิดชัดๆ อมิตาพุทธ อมิตาพุทธ

อวี่หมั่นหมั่นเห็นฉันพนมมือ ปากพึมพำสวดมนต์ เธอยิ้มมุมปาก หัวเราะเบาๆ

จากนั้นเธอก็เป่าลมใส่ฉัน มือทั้งสองเริ่มลูบไล้ไปทั่วตัวฉัน

คิดว่าแบบนี้จะทำให้ฉันลดการป้องกันลง แต่ผ่านไปสักพัก ฉันก็ยังคงนิ่งเฉย

ด้วยความรู้สึกที่พลุ่งพล่าน หญิงสาวกระซิบบอกฉัน "หราน รอสักครู่นะ"

ได้ยินคำพูดของเธอ ฉันชะงักไป

เธอยอมแพ้แล้ว? ล้มเลิกแล้ว?

นี่มันเหมือนถูกฉีดน้ำดับไฟหรือไง?

ขณะที่ฉันยังตะลึง หญิงสาวคนนี้ก็ปล่อยมือจากฉัน แล้วเดินไปที่โต๊ะทำงานของเธอ

อวี่หมั่นหมั่นเดินไปที่โต๊ะ ถอดเสื้อสูทตัวเล็กออก แล้วกวาดของบนโต๊ะออกไป นั่งลงบนโต๊ะอย่างยั่วยวน

เธอยิ้มพร้อมกับอมนิ้วมือ แล้วโบกมือเรียกฉัน

ฉันสูดลมหายใจลึก ใจสั่น "นี่เธอจะทำอะไร จะเล่นในออฟฟิศจริงๆ เหรอ"

อวี่หมั่นหมั่นนั่งบนโต๊ะ ดึงเสื้อยืดที่เหน็บไว้ในกระโปรงสั้นออกมา ทันใดนั้นก็ดูเซ็กซี่ขึ้นมาก

จากนั้น อวี่หมั่นหมั่นก็เริ่มปลดเปลื้องเสื้อผ้า

ไม่นาน หญิงสาวร่างอ้อนแอ้นกึ่งปกปิดกึ่งเปิดเผยก็ปรากฏตรงหน้าฉัน กระตุ้นสายตาฉัน ฉันรู้สึกว่ารอบข้างเงียบลงทันที

บ้าเอ๊ย เธอไปเรียนพวกลีลายั่วยวนพวกนี้มาจากไหนกัน

ฉันกลืนน้ำลาย เธอคงถูกพัดด้วยใบตองปลอมหรือไง ถึงได้ร้อนแรงขนาดนี้

"ยังไง? ฉันขนาดนี้แล้วนายยังนิ่งเฉยได้อีก นายยังเป็นผู้ชายอยู่รึเปล่า"

อวี่หมั่นหมั่นเห็นฉันกลืนน้ำลาย และกำลังจะถอดเสื้อผ้าต่อ ฉันรีบเข้าไปจับมือเธอไว้

"หมั่นหมั่น มีอะไรรอเลิกงานค่อยว่ากันไม่ได้เหรอ ถ้ามีคนเข้ามาเห็นจะทำยังไง?"

อวี่หมั่นหมั่นกำลังจะเถียง แต่โทรศัพท์ข้างๆ ก็ดังขึ้น

พอได้ยินเสียงโทรศัพท์ อวี่หมั่นหมั่นก็ชำเลืองมองฉัน แล้วทำมือให้ฉันเงียบ

เธอโน้มตัวไปรับโทรศัพท์

หลังจากนั้นไม่กี่วินาที เธอก็พูดว่า "ได้ค่ะ คุณเมิ่ง ดิฉันจะให้เขาไปเดี๋ยวนี้"

พอได้ยินคำว่า "คุณเมิ่ง" ร่างกายฉันก็ผ่อนคลายลงทันที แต่ใจยังกระตุกนิดหน่อย

อวี่หมั่นหมั่นวางสาย ทำตาขวางใส่ฉัน แล้วพูดอย่างไม่พอใจ "คุณเมิ่งให้นายไปที่ห้องทำงานเธอหน่อย"