เรื่องราวของผมที่กินข้าวนุ่มๆ

บทที่ 3

คนที่กำลังพูดกับฉันชื่อหยู่ม่านม่าน เธอเป็นหัวหน้าโดยตรงของฉัน และยังเป็นนางฟ้าอันดับสองของบริษัทเหยียนหงรองจากเมิ่งจื่อถง

ส่วนเมิ่งจื่อถงนั้น เธอเป็นประธานบริษัทเหยียนหง และเป็นภรรยาที่ฉันแต่งงานด้วยแล้ว

ที่เธอจัดอยู่เหนือหยู่ม่านม่านไม่ใช่เพราะเธอสวยกว่า แต่เป็นเพราะตำแหน่งที่สูงกว่าต่างหาก

ในความเห็นของฉัน รูปร่างของหยู่ม่านม่านเซ็กซี่กว่าเมิ่งจื่อถงมาก เป็นทรงเอสที่ได้มาตรฐาน แค่เธอยืนอยู่ตรงนั้น ฉันก็รู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก

ไม่ใช่ว่าฉันลามกอะไร แต่เธอช่างน่าทำให้คนอยากทำผิดเหลือเกิน

นอกจากป้ายกำกับว่าเป็นนางฟ้าและหัวหน้าโดยตรงแล้ว หยู่ม่านม่านยังมีสถานะอีกอย่างหนึ่ง นั่นคือเป็นชู้รักของฉัน

เรื่องนี้พูดไปก็แปลก ตอนที่ฉันเพิ่งเข้าบริษัท หล่อนมองฉันไม่เข้าตาเอาซะเลย แต่ไม่รู้เกิดอะไรขึ้น หลังจากผ่านไปสักพัก เธอก็เปลี่ยนไป

ไม่นานหลังจากนั้น เธอชวนฉันไปกินข้าว

ผลก็คือ คืนนั้นเราทั้งคู่ดื่มมากเกินไป แล้วก็มีอะไรกันอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว

พอมีครั้งแรกก็มีครั้งที่สอง

คงเพราะไม่ได้กินเนื้อมานาน ฉันจึงค่อยๆ หลงใหลเวลาที่ได้อยู่กับผู้หญิงคนนี้

เดินเข้าสำนักงาน ฉันปิดประตูแล้วเดินไปข้างๆ หยู่ม่านม่านด้วยสีหน้าเจ้าชู้ "ฮึๆ ม่านม่าน มีอะไรเหรอ ไม่ได้อยากทำอะไรในออฟฟิศสักหน่อยใช่ไหม"

พูดพลางวางมือบนไหล่เธอ แล้วเริ่มนวดไหล่เบาๆ

วันนี้หยู่ม่านม่านแต่งตัวเซ็กซี่มาก สวมสูทสีดำตัวเล็กทับเสื้อยืดคอวี ดูเหมือนมืออาชีพในที่ทำงานอย่างแท้จริง

มือของฉันลูบไล้นวดไหล่เธออย่างหยอกเย้า ด้วยแรงที่พอเหมาะ

หยู่ม่านม่านหน้าบึ้ง ยกมือขึ้นตบมือของฉันอย่างแรง

แต่ด้วยความเร็วมือแบบนี้ของหยู่ม่านม่าน ฉันจะยอมให้เธอตีโดนได้ยังไง

พอดึงมือหลบ หยู่ม่านม่านก็ตบลงบนไหล่ตัวเองอย่างแรง

"โอ๊ย"

คงเพราะออกแรงมากเกินไป เธอร้องเบาๆ มือขวากุมไหล่พร้อมกับใบหน้าที่เริ่มแดงเรื่อ

โหดจริงๆ

มองหยู่ม่านม่านที่หน้าแดงตอนนี้ ฉันกลืนน้ำลาย หัวเราะแล้วพูดว่า "ม่านม่าน ทำไมตีตัวเองล่ะ เจ็บไหม ให้ฉันช่วยทำให้อุ่นนะ"

เธอจ้องฉันอย่างดุดัน ทำปากยื่นพูดว่า "ไปตายซะ คิดจะเอาเปรียบฉัน ไม่มีทาง"

ฉันได้ยินแบบนั้น ก็มองเธอยิ้มๆ พูดว่า "ก็เคยเอาเปรียบมาแล้วนี่ ไม่ใช่แค่ครั้งเดียวด้วย มาทำเป็นวางตัวทำไม"

พูดพลางจ้องไหล่ทั้งสองข้างของเธอ ฉันค่อยๆ ยื่นมือออกไปอีกครั้ง

เห็นมือปีศาจของฉันค่อยๆ เข้าใกล้ หยู่ม่านม่านไม่พูดพร่ำทำเพลง ยื่นมือออกมาจะตีทิ้ง

ฉันรู้ว่าหยู่ม่านม่านอยากตีฉัน แต่ฉันไม่ได้ให้โอกาสเธอเลย รีบดึงมือกลับอย่างรวดเร็ว

หยู่ม่านม่านเห็นว่าตีไม่โดนฉันสองครั้งแล้ว โกรธจนหน้าแดง

"พูดมาเถอะ มีอะไรจะคุยกับฉัน"

"จริงด้วย ฉันเรียกนายมาทำไมนะ"

ฉันโน้มตัวไปที่ไหล่เธอ แล้วเป่าลมเบาๆ "ม่านม่าน คิดให้ดีก่อนแล้วค่อยเรียกฉันสิ เธอเรียกฉันเข้ามาแบบนี้ คนข้างนอกจะเข้าใจผิดนะ"

หยู่ม่านม่านจ้องฉัน "นายนั่นแหละ ถ้าไม่ใช่เพราะนายทำตัวไม่ดี ฉันก็บอกเรื่องไปนานแล้ว"

"ได้ๆ ผิดฉันเอง คิดให้ดีก่อนแล้วค่อยเรียกฉันนะ"

พูดจบฉันก็เดินไปที่ประตู ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่เล่นกับเธอ

อย่างไรก็ตาม เมิ่งจื่อถงยายแม่ร้ายนั่นยังอยู่ ถ้าเธอรู้ว่าฉันทำอะไรแบบนี้ใต้จมูกเธอ ฉันคงตายอย่างทรมานแน่

หยู่ม่านม่านเห็นฉันจะไป ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ พูดว่า "นายยังกลัวคนเข้าใจผิดอีกเหรอ หน้าด้านของนายเอาไปใช้แทนอิฐกำแพงเมืองจีนได้แล้ว"

เธอรีบลุกจากเก้าอี้ แล้ววิ่งมาข้างๆ ฉัน กดฉันไว้กับผนัง

ผู้หญิงคนนี้ใช้มือขวาเกี่ยวคางฉัน พูดอย่างน้อยใจ "ไอ้ลามก บ้านหลังของฉันไฟกำลังไหม้ นายก็ไม่ช่วยดับ"

เฮ้ย เกิดอะไรขึ้น ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ

ก่อนที่ฉันจะทันได้พูด หยู่ม่านม่านยืนเขย่ง พูดหวานว่า "หาวหราน นายทำให้ฉันเป็นไฟ แล้วตอนนี้จะหนี ไม่มีทาง!"