เรื่องราวของผมที่กินข้าวนุ่มๆ

บทที่ 239

เสินฟางฮัวเดินจากไปด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความซาบซึ้ง

เธอไม่ได้บอกระยะเวลาอะไรกับผมเลย แต่ผมรู้ว่าเรื่องแบบนี้รอไม่ได้

ตอนเย็นเมื่อเมิ่งจื่อถงกลับบ้าน ผมลังเลอยู่นานมาก แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจเล่าเรื่องนี้ให้เธอฟัง

เพราะผมรู้สึกว่าเธอควรรู้ ถึงแม้ว่าสุดท้ายเธออาจจะเป็นอย่างที่เสินฟางฮัวบอก ไม่ยอมออกเ...