Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 137

ผมค่อยๆเดินไปหาตาหลี่ ไม่กล้าสบตาท่าน

พูดตามตรง ผมรู้สึกละอายใจมาก

ท่านอายุตั้ง 79 ปีแล้ว ไม่ใช่ญาติไม่ใช่อะไรกับผม แต่กลับช่วยชีวิตผมและดูแลมาหลายวัน นับว่าท่านมีน้ำใจเกินพอแล้ว

คิดได้แค่นี้ ผมก็ไม่รู้จะพูดอะไรกับท่านอีก

คำขอบคุณพวกนั้นมันดูเหมือนคำพูดเปล่าประโยชน์ไปหมด นี่มันบุญคุณช่วยชีวิต พู...