Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 108

ผมเดินออกจากห้องผู้ป่วยพร้อมกับยาเมเธอ

เราหาที่ค่อนข้างเงียบสงบ เธอถามผม "สามวันเต็มๆ แกยังไม่ได้อะไรจากเธอเลยเหรอ?"

ผมก็อยากถามเธอเหมือนกัน แต่คนเขาไม่ยอมพูดสักคำนี่นา

ไม่รู้จะพูดอะไร ผมจึงพยักหน้าเบาๆ

"ซูขี้เหร่ นายนี่มันใช้ได้จริงๆ"

ยาเมเธอมองผมด้วยสายตาเหมือนเสียดายเหล็กที่ไม่ได้กลายเป็นเหล็กกล้...