Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 254

"วังเปียฉาน กลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ขยับตัวเล็กน้อย จ้องมองอย่างละเอียด"

ร่องสีชมพูอันแสนอันตรายนั้น แทรกผ่านป่าทึบสีดำ ลอดผ่านช่องลูกไม้โปร่ง ค่อยๆ ปรากฏต่อสายตาวังเปียฉานอย่างเขินอายแต่ชัดเจน

และสิ่งที่ทำให้วังเปียฉานรู้สึกร้อนรุ่มที่สุดคือ ที่ขอบของร่องนั้น มีสายน้ำใสวาววับเส้นหนึ่งเกาะติดอยู่ท...