Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 169

ถึงแม้ผมจะพูดแบบนั้น แต่ความจริงในใจตอนนั้นผมก็รู้สึกไม่มั่นใจอยู่เหมือนกัน กลัวว่าจางเสี่ยวชิงจะจำผมได้ ถ้าเป็นอย่างนั้นเธอคงฆ่าผมแน่

แต่โชคดีที่ข้างนอกค่อนข้างมืด มีแค่แสงไฟจากโคมถนนที่สลัวๆ จางเสี่ยวชิงมองผมสองสามครั้งแล้วโบกมือพูดว่า "ใช่แล้ว เขาไม่ได้มีสง่าราศีแบบคุณหรอก!"

ผมถอนหายใจอย่างโล่ง...