พี่สะใภ้สุดสวยของผม

บทที่ 5

พร้อมกับเสียงร้องตกใจสองครั้ง เสียง "โครม" ดังขึ้นเมื่อทั้งสองร่วงลงไปในทุ่งนาข้างทาง

หวังตี้กอดพี่สะใภ้ไว้แน่น ทั้งคู่กลิ้งไปหลายรอบก่อนจะหยุดลง

"พี่สะใภ้ครับ เป็นอะไรหรือเปล่า" หวังตี้ถามด้วยความเป็นห่วงขณะทับอยู่บนตัวของหลิวเอี้ยน

หลิวเอี้ยนส่ายหน้าด้วยความตกใจที่ยังไม่หาย ผมที่เคยเกล้าไว้อย่างเรียบร้อยกระจายออก ใบหน้าเล็กๆ อันงดงามดูยิ่งเย้ายวนชวนมอง เสื้อผ้าบางเบาเลื่อนหลุดลงครึ่งหนึ่ง เผยให้เห็นผิวขาวผ่อง

สายตาของหวังตี้เลื่อนลงอย่างห้ามไม่อยู่ ตามจังหวะการหายใจที่รุนแรงของหลิวเอี้ยน ทัศนียภาพใต้คอเสื้อปรากฏให้เห็นราง ๆ มองดูยอดเขาคู่ใหญ่นั้น หวังตี้แทบจะมองเห็นจุดสีแดงสองจุดบนนั้น น้ำลายในปากเขาเริ่มไหลวน

ไม่คิดว่าเพราะรีบออกจากบ้าน พี่สะใภ้ถึงกับไม่ได้เปลี่ยนชุดชั้นใน สองจุดนูนเด่นชัดตั้งตระหง่านอยู่ตรงนั้น น่าแปลกที่ความรู้สึกจากการสัมผัสเมื่อครู่ช่างชัดเจนเหลือเกิน

เมื่อเห็นหวังตี้จ้องมองตนเองไม่วางตา หลิวเอี้ยนจึงรู้ตัวว่าเสื้อผ้าของตนไม่เรียบร้อย ความกลมกลึงตรงหน้าอกแทบจะเผยออกมาครึ่งหนึ่ง ใบหน้าของเธอพลันแดงก่ำด้วยความอาย เธอดึงสายเสื้อขึ้นเล็กน้อย แต่ยิ่งดึงกลับยิ่งรู้สึกอึดอัดทั้งตัว เงยหน้าชำเลืองมองหวังตี้ เห็นสายตาของเขายังคงจับจ้องอยู่ที่ร่างของตน

"พี่สะใภ้ครับ ของพี่ใหญ่จังเลยนะ" ในขณะนั้น เสียงของหวังตี้ก็ดังแผ่วเบาข้างหูของหลิวเอี้ยน แม้เสียงจะเบามาก แต่เพราะเขาแทบจะแนบชิดติดติ่งหูของเธอ หลิวเอี้ยนจึงได้ยินชัดเจน

หลิวเอี้ยนถึงกับกลอกตาขึ้นทันที ไอ้ตัวแสบนี่ ไม่เพียงแต่ลูบคลำเธอ ยังกล้าพูดล้อเล่นกับเธออีก เธอกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับได้ยินเสียงของหวังตี้ดังต่อข้างหู: "พี่ชายผมคงมีความสุขมากสินะครับ"

ร่างของหลิวเอี้ยนสั่นเทา ภาพของร่างสูงตระหง่านนั้นผุดขึ้นในความทรงจำโดยไม่รู้ตัว มุมปากของเธอปรากฏรอยยิ้มขมขื่น: "พี่ชายเธอน่ะ ไม่เคยแตะต้องฉันเลย"

"หา?" คราวนี้ หวังตี้ตกตะลึงอีกครั้ง

"ตอนที่ฉันแต่งเข้าบ้าน พี่ชายเธอป่วยหนักมากแล้ว" เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ น้ำตาแห่งความเศร้าก็ปรากฏที่หางตาของหลิวเอี้ยน

หวังตี้นึกย้อนไป เขาเคยได้ยินพ่อแม่พูดถึงเรื่องของพี่ชาย แต่เมื่อได้ฟังคำบรรยายของหลิวเอี้ยน เขารู้สึกว่าหัวใจของเขาหนักอึ้ง

ไม่รู้ว่าทำไม หวังตี้กลับรู้สึกเจ็บปวดในใจ เขากอดพี่สะใภ้แน่นขึ้นอีกครั้งโดยไม่รู้ตัว กระซิบข้างหูเธอเบา ๆ ว่า: "พี่สะใภ้ครับ ต่อไปให้ผมดูแลพี่นะ ความสุขที่พี่ชายไม่สามารถให้พี่ได้ ผมจะให้พี่เอง"

ทั้งสองแนบชิดกันมาก ความรู้สึกประหลาดนั้นทำให้ความร้อนแล่นผ่านทั่วร่างของหลิวเอี้ยน อารมณ์ที่ถูกกดไว้หลายปีกำลังจะระเบิดออกมา

รอบ ๆ มีแต่หญ้าป่าสูงประมาณหนึ่งเมตร คนเดินผ่านมาน้อยมาก แม้จะเกิดอะไรขึ้นที่นี่ก็คงไม่มีใครเห็น

มองดูพี่สะใภ้ที่ดูอ่อนหวานน่าทะนุถนอมใต้ร่างของตน หวังตี้รู้สึกว่าสมองว่างเปล่า เลือดร้อนพลุ่งพล่าน น้องชายของเขาแข็งตัวขยายใหญ่อย่างรวดเร็ว ปลายสัมผัสกับท้องน้อยของพี่สะใภ้ มือของเขาเอื้อมออกไปโดยไม่รู้ตัว มือเดียวไม่อาจโอบกอดความยิ่งใหญ่นี้ได้ เขาบีบเบา ๆ รู้สึกนุ่มนวลและยืดหยุ่น ทำให้ไม่อยากปล่อยมือ ช่างรู้สึกดีจริง ๆ

หลายปีผ่านไป นี่เป็นครั้งแรกที่หลิวเอี้ยนถูกผู้ชายสัมผัส ยิ่งไปกว่านั้น คนคนนี้ยังเป็นน้องเขยของเธอเอง

ความรู้สึกตื่นเต้นและเร้าใจนี้ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะครางเบา ๆ และมีความรู้สึกเคลิบเคลิ้ม

ร่างกายของเธอบิดเร้าโดยไม่รู้ตัว หลังมือบังเอิญไปสัมผัสกับความแข็งแกร่งของหวังตี้ หลิวเอี้ยนถึงกับสูดหายใจเฮือก แค่สัมผัสสั้น ๆ ก็สัมผัสได้ถึงความยิ่งใหญ่ตรงนั้น แข็งและร้อนราวกับแท่งเหล็ก

ความรู้สึกหฤหรรษ์นั้นไม่อาจอธิบายได้ด้วยคำพูด

มือเล็กนุ่มสัมผัสตรงนั้น หวังตี้รู้สึกเหมือนกระแสไฟฟ้าแล่นไปทั่วร่าง เขาไม่อาจอดทนได้อีกต่อไป สติสัมปชัญญะถูกกลืนหายไปหมดสิ้น

มือข้างหนึ่งของเขาบีบเขาคู่ใหญ่ของหลิวเอี้ยนไม่หยุด อีกมือจับมือของพี่สะใภ้ไว้ จากนั้นร่างกายก็ทรุดต่ำลง นำความร้อนระอุเข้าไปสัมผัส...