บทที่ 1
แปลงานวรรณกรรมจีนเป็นภาษาไทย
ใต้แสงแดดที่แผดเผา หน้าสถานีรถไฟ
หวังตี้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา จ้องมองรูปถ่ายหญิงสาวในชุดกระโปรงสีขาว ใบหน้าอันบริสุทธิ์ของเธอทำให้หัวใจเขาเต้นระรัว
นี่คือพี่สะใภ้ของเขา ชื่อหลิวเยี่ยน หลังจากที่พี่ชายประสบอุบัติเหตุเครื่องบินตกเมื่อเจ็ดปีก่อนและสูญหายไป เธอก็อาศัยอยู่ที่บ้านเกิดในชนบทเพียงลำพัง
ส่วนหวังตี้เพิ่งอายุครบสิบเก้าปี มาที่อำเภอนี้เพื่อทำงานฝึกงานช่วงปิดเทอม
หวังตี้พินิจดูรูปถ่ายอย่างละเอียด แม้เธอจะแต่งตัวเชย แต่รูปร่างของเธอยังคงเย้ายวนด้วยส่วนเว้าส่วนโค้ง ทรวงอกอวบอิ่มชวนให้หลงใหล น่าหลงใหลอย่างยิ่ง
"เธอคือหวังตี้สินะ" เสียงไพเราะราวกับระฆังเงินดังขึ้นจากด้านหลัง
หวังตี้หันไปมอง หญิงสาวผมยาวดำขลับรวบไว้ด้านหลัง เผยให้เห็นใบหน้างดงามเกินบรรยาย สวมกระโปรงสั้นรัดรูป กระชับส่วนเว้าโค้งอย่างลงตัว ทำให้เอวของเธอดูบางเฉียบยิ่งขึ้น ชวนให้อยากยื่นมือไปแตะต้อง
"พี่สะใภ้หรือ?" หวังตี้จ้องมองเธออย่างตะลึง ไม่คิดว่าตัวจริงจะสวยกว่าในรูปถ่าย สายตาของเขาเลื่อนลงไปโดยไม่รู้ตัว สองเนินอกขาวผ่องนั้นใหญ่จนยากจะละสายตา มองไปมองมา หวังตี้ถึงกับกลืนน้ำลายอย่างห้ามไม่อยู่
"ไอ้หนูโง่ มองอะไรอยู่น่ะ? รีบตามพี่สะใภ้กลับบ้านเถอะ" หญิงสาวไม่มีทีท่าเคอะเขิน คว้ามือหวังตี้แล้วจูงเขาเดินออกไปนอกสถานีรถไฟ
ถูกพี่สะใภ้จับมือไว้ หวังตี้รู้สึกถึงความนุ่มละมุนที่ปลายนิ้ว แม้พี่สะใภ้จะอยู่ในชนบท แต่ผิวของเธอละเอียดเนียนเหมือนสาวในเมือง
มองดูเงาด้านข้างอันงดงามของเธอ หวังตี้ไม่รู้ว่าตัวเองมาถึงสวรรค์หรือตกลงนรก
ช่วยไม่ได้ นอกจากนางมารในนรก ใครเล่าจะมีรูปร่างและใบหน้างดงามขนาดนี้ในวัยยี่สิบเจ็ดยี่สิบแปด?
หวังตี้ราวกับถูกสะกดวิญญาณให้เดินตามพี่สะใภ้ออกจากสถานีรถไฟ
เขาไม่เคยเห็นภาพที่ชวนหลงใหลขนาดนี้มาก่อน อดไม่ได้ที่จะจ้องมองด้านหลังของพี่สะใภ้ เสื้อสีขาวนั้นเผยให้เห็นสายบราสีดำอยู่ภายใน เอวบางบิดไปมา ทำให้หายใจถี่และหัวใจเต้นเร็วขึ้น
"พี่สะใภ้ครับ เราจะเดินกลับบ้านกันเลยเหรอ?" นับตั้งแต่เข้าเรียนประถม สิบกว่าปีมานี้ หวังตี้กลับบ้านเป็นครั้งแรก แต่เขาก็รู้ว่าจากสถานีรถไฟถึงบ้านยังต้องเดินอีกหลายกิโลเมตร
"แน่นอนว่าไม่ใช่ พี่สะใภ้ขับรถมารับนะ" พูดถึงตรงนี้ หลิวเยี่ยนหันมายิ้มให้หวังตี้อย่างสดใส
มันเป็นมอเตอร์ไซค์คันเล็กสำหรับผู้หญิง แบบนั่งคนเดียว
"พี่สะใภ้ครับ แล้ว... แล้วจะนั่งยังไงล่ะ?" หวังตี้รู้สึกลำบากใจ เขาสูงเกือบหนึ่งเมตรแปดสิบ นับว่าเป็นชายร่างใหญ่ เขากังวลว่าจะทำให้มอเตอร์ไซค์คันเล็กพังเสียหาย
"ก็พี่ซ้อนเธอไงล่ะ ไม่ต้องกังวล พี่สะใภ้ขับเก่งพอ ไม่ทำให้เธอล้มหรอก" หลิวเยี่ยนยิ้มบางๆ ก้มตัวลงไขกุญแจรถ ในท่าครึ่งนั่งครึ่งยืนหันหน้าเข้าหาหวังตี้ เพราะกระโปรงของเธอบางมาก หวังตี้แทบจะมองเห็นเงาร่างภายในที่ชวนให้หลงใหล
มีคนพูดว่าผู้หญิงแบบนี้มีความต้องการสูง พี่สะใภ้ผ่านหลายปีมาอย่างไรกันนะ? เธอคงไม่ได้นอกใจพี่ชายที่จากไปหรอกนะ?
แต่เมื่อนึกถึงความยากลำบากที่พี่สะใภ้ต้องเผชิญมาหลายปี หวังตี้ก็รู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่สำคัญ พี่สะใภ้ได้ทำหน้าที่ต่อตระกูลหวังอย่างดีที่สุดแล้ว
"เรียบร้อยแล้ว ขึ้นมาสิ" หลิวเยี่ยนดูเหมือนไม่รู้ว่าหวังตี้กำลังคิดอะไรอยู่ เธอไขกุญแจรถแล้วนั่งบนมอเตอร์ไซค์คันเล็ก ตบๆ เบาะด้านหลังที่มีขนาดเพียงฝ่ามือพลางบอก
หวังตี้มองเบาะที่แคบนั้น ในใจเต็มไปด้วยจินตนาการ ถ้านั่งลงไปคงได้สัมผัสความอวบอิ่มและส่วนเว้าโค้งของพี่สะใภ้ สัมผัสนั้นคงจะวิเศษมาก
คิดถึงตรงนี้ หวังตี้อดกลืนน้ำลายไม่ได้ แต่แสร้งทำเป็นเขินอายพูดว่า "แต่พี่สะใภ้ครับ เบาะมอเตอร์ไซค์มันเล็กมาก พวกเรานั่งด้วยกันจะไม่เหมาะไม่ควรหรือเปล่า?"