Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 92

ทั้งร้านอาหารตกอยู่ในความเงียบสงัด พวกลูกน้องที่ขี้ขลาดบางคนถึงกับทิ้งอาวุธไปโดยไม่รู้ตัว

ผมที่เห็นภาพนั้นเหมือนสิงโตที่ถูกกระสุนยิง สมองมึนชาไปชั่วขณะ แล้วก็พุ่งเข้าไปหาหม่าเถาโดยไม่คิดอะไรทั้งสิ้น

อ้วนล้มลงเหมือนขนนก ร่วงลงพื้นเบาหวิว ราวกับไม่มีเสียงดังเลยด้วยซ้ำ

ผมวิ่งเข้าไปโอบอุ้มเขาไว้ หม่า...