Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 27

เมื่อเบี้ยวเกอร์จากไป วังหย่งกับต้าโถวสีหน้าเคร่งขรึมลง จ้องมองฉันด้วยสายตาเย็นชา

ฉันกำมือแน่นโดยไม่รู้ตัว สบตากับพวกเขาอย่างไม่หวั่นเกรง

"ไอ้หนู เจ้าช่างฉลาดนัก หาเบี้ยวเกอร์มาเป็นที่พึ่งได้ นับว่าโชคดีของแก" วังหย่งพูด

ทั้งสองละสายตาไป ไม่ได้ทำอะไรฉันอีก กลับไปนั่งที่เดิมเล่นมือถือ

ฉันก็ไม่อยา...