บทที่ 1
ช่วงเวลาเรียนตอนเย็น ครูไม่ได้มาเข้าเวร ห้องเรียนจึงวุ่นวายอึกทึก
ผมกำลังทำการบ้าน แต่มีหลายข้อที่ทำไม่ได้ อยากแอบดูของชินลู่เหยา เพื่อนที่นั่งข้างๆ แต่เธอระวังตัวเอาไว้ ใช้มือบังกระดาษ แถมยังหันมาจ้องผมด้วยสายตาดูถูก
"ไม่ให้ดูก็ไม่ต้องดู มันวิเศษตรงไหน" ผมคิดในใจอย่างไม่แยแส
วันนี้ชินลู่เหยาดูแปลกไปจากทุกวัน ท่อนบนใส่ชุดนักเรียน แต่ท่อนล่างกลับสวมกระโปรงสั้น เผยให้เห็นขาเรียวยาวขาวเนียน ทำเอาหัวใจผมเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ
แต่สิ่งที่แปลกคือ ไม่รู้ว่าเพราะนั่งไม่สบายหรือเพราะอะไร ชินลู่เหยาขยับตัวไปมาบนเก้าอี้ตลอดเวลา สายตาดูลอยๆ ใบหน้าก็แดงเรื่อๆ
หรือว่าเธอเป็นริดสีดวงที่ก้น? ผมนึกสงสัยในใจ
ปั๊ก!
พร้อมกับเสียงดังกระทบ มีของบางอย่างตกจากตัวเธอ กลิ้งมาที่เท้าผม
ชินลู่เหยารีบก้มลงไปเก็บ เพราะเธอใส่กระโปรงสั้น เมื่อเธอก้มลง ผมแทบจะเห็นทุกอย่างใต้กระโปรง ตาผมเบิกกว้างค้าง
ดูเหมือนเธอจะรู้สึกถึงสายตาร้อนแรงของผม ชินลู่เหยารีบยืดตัวขึ้น เอามือปิดชายกระโปรง หน้าแดงก่ำด่าว่า "มองอะไร ไอ้บ้า!"
"ผมช่วยเก็บให้" ผมรู้สึกเก้อๆ จึงก้มลงหยิบของที่ตกพื้น มันเหมือนรีโมต สีชมพู มีปุ่มสามปุ่ม ดูประณีตมาก
ผมงงไปชั่วขณะ สิ่งนี้ผมเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน
แต่ไม่คิดว่าชินลู่เหยาจะตกใจ "หลินฟาน นายบ้าหรือไง! ทำไมมาเก็บของฉัน คืนมาเร็ว!"
เธอยื่นมือมาแย่ง ผมรู้สึกหงุดหงิด ผมตั้งใจดีช่วยเก็บของให้ แต่เธอกลับด่าว่าผมบ้า ผมว่าเธอต่างหากที่บ้า
ผมกำรีโมตแน่นหลบมือเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่การกำครั้งนี้ดูเหมือนจะไปกดสวิตช์เข้า ร่างบอบบางของชินลู่เหยาสั่นเทิ้ม เธอรีบเกาะโต๊ะไว้ หนีบขาแน่น สายตาเปลี่ยนเป็นอ่อนโยน แต่ปากยังด่า "ไอ้บ้า รีบคืนของฉันมา!"
ชีวิตมัธยมต้นช่างน่าเบื่อและจำเจ เด็กผู้ชายมักใฝ่ฝันเรื่องเพศตรงข้าม ผมเองเป็นคนเก็บตัวแต่ก็เคยดูหนังโป๊มาบ้าง เห็นสีหน้าเธอแบบนี้ ผมก็เข้าใจทันทีว่าชินลู่เหยากำลังทำอะไรอยู่
ชินลู่เหยาเป็นเพื่อนนั่งข้างผม นอกจากรูปร่างสูงโปร่งแล้ว เธอยังสวย และเรียนเก่งมาก เป็นดาวโรงเรียนและหัวหน้าวิชาภาษาอังกฤษของห้องเราด้วย
แต่เธอไม่เคยคบกับผู้ชาย มีผู้ชายในโรงเรียนหลายคนพยายามจีบเธอแต่ถูกปฏิเสธหมด
เพราะแบบนี้ในโรงเรียน พวกผู้ชายจึงตั้งฉายาให้เธอว่า "ประมุขสำนักพรหมจรรย์"
ไม่คิดว่าดาวโรงเรียนที่ใครๆ ก็ยกย่องว่าบริสุทธิ์ผุดผ่องอย่างชินลู่เหยาจะเล่นของแบบนี้ แถมยังเล่นในห้องเรียนตอนเย็นอีก!
นี่ทำให้ผมตกใจและรู้สึกตื่นเต้นมาก
"เฮ้ย หูหนวกหรือไง ถ้าไม่คืนฉันจะฟ้องครู!" ชินลู่เหยาทั้งร้อนใจทั้งโกรธ พยายามขู่ผมด้วยครู
โชคดีที่ในห้องเรียนเสียงดังวุ่นวาย เพื่อนๆ ต่างคุยกันหรือทำเรื่องของตัวเอง ไม่มีใครสนใจการทะเลาะของผมกับชินลู่เหยา
ผมอดหัวเราะเยาะไม่ได้ "ถ้ากล้าก็ไปฟ้องสิ ผมอยากรู้เหมือนกันว่าถ้าครูมาเห็นสภาพเธอแบบนี้จะมีปฏิกิริยายังไง"
ขณะที่พูด ผมกดรีโมตขึ้นไปที่ระดับสูงสุด
ใบหน้าของชินลู่เหยาแดงก่ำทันที แดงไปถึงใบหู เธอยืนไม่ไหวต้องนั่งลง สีหน้าดูทรมาน แต่ก็เหมือนกำลังเสพสุขไปด้วย กัดริมฝีปาก สายตาดูยั่วยวนมากขึ้น เกือบจะหยดน้ำออกมา เธอพูดอย่างทุกข์ทรมานว่า "หลินฟาน นาย...นายจะเอายังไงกันแน่?"
เห็นเธอเป็นแบบนี้ ร่างกายผมก็มีปฏิกิริยาโดยอัตโนมัติ
ปกติชินลู่เหยาชอบดูถูกผม กีดกันผม คราวนี้ในที่สุดผมก็ได้โอกาส คอยดูสิว่าผมจะจัดการเธอยังไง!
ผมยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย บอกความต้องการของตัวเอง ซึ่งแน่นอนว่าเป็นเรื่องระหว่างชายหญิง
"ไอ้บ้า นายช่างต่ำช้า!" ชินลู่เหยาทนรับความรู้สึกกระตุ้นพลางด่าอย่างกัดฟัน
"เล่นของแบบนี้ในห้องเรียนตอนเย็น ใครกันแน่ที่บ้า เธอหรือผม? ถ้าเธอไม่ยอม ผมจะไปบอกครู แล้วทั้งโรงเรียนก็จะรู้ว่าดาวโรงเรียนที่ใครๆ คิดว่าบริสุทธิ์ที่แท้ก็แค่ผู้หญิงร่าน ตอนนั้นเธอจะมีหน้าอยู่โรงเรียนต่อไปได้ยังไง!"
"ไอ้เหี้ย แกมันไอ้ลูกเด็กกำพร้า แม่แกไม่รู้ไปนอนกับใครถึงได้แกออกมา ไปตายซะ!" ชินลู่เหยายังคงด่าอย่างเจ็บแค้น
ผมมาจากครอบครัวที่มีแต่แม่ ตั้งแต่เด็กไม่เคยรู้ว่าพ่อเป็นใคร แม่ก็ไม่เคยบอก เรื่องนี้ทั้งครูและเพื่อนๆ ต่างรู้กันหมด ชินลู่เหยาจะด่าผมก็ไม่เป็นไร แต่กลับกล้าด่าแม่ผม ความโกรธพลุ่งขึ้นมาทันที หน้าผมแดงก่ำ พูดอย่างดุดันว่า "ชินลู่เหยา คอยดู ผมจะไปบอกครูเดี๋ยวนี้!"
"อย่า...ขอร้องล่ะ! ฉัน...ฉันยอมก็ได้" เห็นผมโกรธจริงๆ สีหน้าชินลู่เหยาเปลี่ยนจากแดงเป็นซีด รีบอ้อนวอน