บทที่ 3
ลุงหลี่เพิ่งจะยื่นมือออกไป ยังไม่ทันได้แตะตัวจางเยวี่ยเยวี่ย จู่ๆ ก็มีกลิ่นไหม้โชยมา จางเยวี่ยเยวี่ยไม่ทันสังเกตเห็นความคิดของลุงหลี่ เธอขมวดคิ้วน้อยๆ แล้วถามว่า "ลุงหลี่คะ มีอะไรไหม้หรือเปล่า?"
คำพูดของจางเยวี่ยเยวี่ยทำให้ลุงหลี่สะดุ้งตื่น หัวใจของเขาเต้นรัวๆ รีบชักมือที่ยื่นออกไปกลับมา แล้วฉวยตะหลิวที่วางอยู่บนโต๊ะกาแฟขึ้นมา พูดว่า "แย่แล้ว ผมกำลังทำกับข้าวอยู่ คงจะไหม้แล้วล่ะ!"
พูดพลางลุงหลี่ก็รีบลุกขึ้น ถือตะหลิวเดินไปที่ห้องครัว
"อ้าว? ลุงหลี่ทำกับข้าวเป็นด้วยเหรอคะ?" จางเยวี่ยเยวี่ยถามอย่างตื่นเต้นราวกับค้นพบทวีปใหม่
ได้ยินคำถามนั้น ลุงหลี่หันกลับมามองอย่างงุนงง พูดอย่างแปลกใจว่า "การทำกับข้าวเป็นมันแปลกตรงไหนเหรอ?"
"ก็แปลกสิคะ หนูว่าผู้ชายที่ทำกับข้าวเป็นนี่เท่มากเลย แฟนหนูทำไม่เป็นหรอก เขาเป็นไอ้งั่งมหาประลัยเลยล่ะ!" จางเยวี่ยเยวี่ยตาเป็นประกาย กระโดดลุกขึ้นจากโซฟา ความนุ่มนิ่มที่หน้าอกของเธอกระเพื่อมไปตามการเคลื่อนไหว จนลุงหลี่ตาลายไปหมด
จางเยวี่ยเยวี่ยมองลุงหลี่ด้วยสายตาชื่นชม เธอคว้าแขนของลุงหลี่เอาไว้ ร่างอ่อนนุ่มของเธอเบียดชิดกับแขนของลุงหลี่ จนเขาแทบจะร้องออกมาด้วยความตื่นเต้น
"ลุงหลี่คะ สอนหนูทำอาหารหน่อยสิคะ!" จางเยวี่ยเยวี่ยกอดแขนลุงหลี่ไว้ ดวงตากลมโตของเธอเป็นประกายวาววับ ทำเอาลุงหลี่ตื่นเต้นไม่หาย
ลุงหลี่รู้สึกคอแห้งผาก เขาพยายามกดความตื่นเต้นในใจเอาไว้ พูดว่า "หนูยังเด็กอยู่ ต่อไปยังมีโอกาสเรียนรู้อีกเยอะ อีกอย่าง ลุงก็ทำอาหารไม่เก่งหรอก แค่ทำๆ กินเองง่ายๆ เท่านั้นเอง"
"หนูไม่ได้เด็กแล้วนะคะ หนูโตแล้วนะ!" จางเยวี่ยเยวี่ยยืดอกขึ้น กลัวว่าลุงหลี่จะไม่ยอม เธอจึงกอดแขนเขาแล้วส่ายไปมาพร้อมกับออดอ้อนว่า "ลุงหลี่คะ สอนหนูหน่อยนะคะ หนูอยากเรียน"
ลุงหลี่ถูกจางเยวี่ยเยวี่ยเบียดเสียดจนเริ่มมีปฏิกิริยา เลือดในร่างกายเริ่มเดือดพล่าน โดยเฉพาะเมื่อเสื้อของจางเยวี่ยเยวี่ยเป็นผ้าโปร่ง ความนุ่มนิ่มนั้นเบียดไปมาบนแขนของเขา ทำให้ลุงหลี่รู้สึกเคลิบเคลิ้ม
"ได้ๆๆ ลุงจะสอนก็ได้!" ด้วยความจำเป็น เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้จางเยวี่ยเยวี่ยสังเกตเห็นความกระอักกระอ่วนของตัวเอง เขาจึงรีบพยักหน้ารับปาก
"ลุงหลี่ใจดีจังเลยค่ะ!" เมื่อเห็นลุงหลี่ตกลงที่จะสอนทำอาหาร จางเยวี่ยเยวี่ยก็ดีใจจนบอกไม่ถูก เธอจูงมือลุงหลี่วิ่งเข้าไปในครัวทันที
ในห้องครัวเต็มไปด้วยกลิ่นไหม้ ลุงหลี่เทอาหารที่ไหม้ทิ้ง แล้วเปิดหน้าต่างระบายอากาศ เขาเพิ่งจะถอนหายใจโล่งอก พอหันไปก็เห็นจางเยวี่ยเยวี่ยกำลังถือมีดเตรียมหั่นมันฝรั่ง ลุงหลี่ตกใจ รีบวิ่งไปคว้าข้อมือของจางเยวี่ยเยวี่ยจากด้านหลัง พูดว่า "โอ๊ย คุณหนูคนเก่งเอ๊ย มีดนี่ไม่ใช่ของที่จะหยิบเล่นๆ นะ ถ้าบาดมือไป ผมจะไปอธิบายกับแฟนหนูยังไงล่ะ!"
"ไม่เอานะคะ หนูชอบกินมันฝรั่งผัด ลุงหลี่สอนหนูหั่นหน่อยนะคะ!" จางเยวี่ยเยวี่ยเม้มปากน้อยๆ แล้วส่ายตัวออดอ้อน
พอจางเยวี่ยเยวี่ยส่ายตัวแบบนั้น ลุงหลี่ก็สูดลมหายใจเฮือกทันที ทั้งตัวเหมือนถูกไฟช็อต ตอนนี้เองที่เขาเพิ่งสังเกตว่า ตัวเองกำลังโอบจางเยวี่ยเยวี่ยจากด้านหลังอยู่ ความนุ่มนิ่มอวบอิ่มนั้นอยู่ตรงหน้าเขาพอดี พอเธอขยับตัวแบบนั้น ก็ทำให้เลือดของลุงหลี่พลุ่งพล่าน จนเกิดปฏิกิริยาขึ้นมาทันที
"อุ๊ย! ลุงหลี่คะ ทำไมเอามีดใส่กระเป๋าล่ะคะ? ด้ามมีดแทงหนูเลย!" จางเยวี่ยเยวี่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย พูดพลางก็เอื้อมมือไปจับตรงนั้นของลุงหลี่
เมื่อมือเล็กนุ่มนิ่มของจางเยวี่ยเยวี่ยสัมผัสตรงนั้น ลุงหลี่ทั้งตัวก็เหมือนถูกไฟช็อต ตัวสั่นไปหมด แม้จะมีเสื้อผ้ากั้น เขาก็ยังรู้สึกถึงความอุ่นจากมือน้อยๆ ของจางเยวี่ยเยวี่ย มันทำให้เขาแทบละลายไปกับความสุข