บทที่ 1
ยันจริงถูกวินิจฉัยว่าเป็นมะเร็งเต้านมระยะสุดท้าย
ยันจริงถูกวินิจฉัยว่าเป็นมะเร็งเต้านมระยะสุดท้าย เหลือชีวิตอีกไม่กี่ปี
ในวินาทีที่ได้รับผลการตรวจวินิจฉัย เธอราวกับมีลางสังหรณ์มาก่อนแล้ว จิตใจไม่หวั่นไหวแม้แต่น้อย
ความทุกข์ที่สะสมในใจ ความแค้นที่ฝังรากจนกลายเป็นโรค ยันจริงรู้ดีว่าเรื่องราวเมื่อหลายปีก่อนยังคงค้างคาในใจเธอ
ครั้งหนึ่งเธอเคยมีชีวิตสมรสที่มีแต่ชื่อไม่มีความจริง สามีเก่าเป็นแพทย์ทหาร อยู่ห่างไกลบ้านเป็นประจำ เธอต้องแบกรับภาระทั้งหมดในบ้านเพียงลำพัง แม่สามีที่ป่วยติดเตียงคอยแต่จะกลั่นแกล้งทุกวัน น้องๆ สามีที่ยังเด็กก็ดื้อดึงเหลือทน ยันจริงทั้งเหนื่อยกายเหนื่อยใจ
ต่อมาสามีเก่าเพื่อความก้าวหน้าในหน้าที่การงาน ได้รับเลี้ยงลูกของทหารผู้เสียชีวิตมาให้เธอดูแล นับแต่นั้นยันจริงต้องเป็นทั้งพ่อทั้งแม่เลี้ยงดูเด็กที่เพิ่งอายุครบเดือนให้เติบโตขึ้นมา
หลังจากแม่สามีเสียชีวิต ยันจริงคิดว่าความทุกข์ของตนสิ้นสุดแล้ว และถึงเวลาที่จะได้ไปอยู่พร้อมหน้ากับสามี แต่กลับถูกใส่ร้ายว่าแอบมีชู้กับชายโสดในหมู่บ้าน
จนถึงทุกวันนี้ เธอยังจำภาพเหตุการณ์ตอนนั้นได้ เธอถูกกดลงกับพื้นและถูกตบหน้า ไม่ว่าเธอจะพยายามอธิบายอย่างไร สามีเก่าก็ไม่เชื่อ มองเธอด้วยสายตาเหยียดหยามอย่างชัดเจน
เธอมือสั่นพยายามจะลูบหัวลูกที่เธอเลี้ยงดูมา แต่เด็กคนนั้นกลับทำตามอย่างคนอื่น ถ่มน้ำลายใส่เธอและด่าว่าเธอเป็นหญิงใจง่าย
ยันจริงกลับบ้านเกิดด้วยความสิ้นหวัง ความทุกข์ในอกอยากจะระบายกับคนที่ใกล้ชิดที่สุด แต่ที่บ้านเกิดกลับไม่ยอมให้เธอเข้าประตู บอกว่าเธอนำความอับอายมาให้ พูดซ้ำๆ ว่าให้เธอไปตายเสีย
นับแต่นั้น ยันจริงก็ไม่มีบ้านอีกต่อไป เธอไม่รู้จะไปไหน ได้แต่เร่ร่อนไปทั่ว ความทุกข์ที่เธอต้องทนมีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้
ปัจจุบัน การถูกวินิจฉัยว่าเป็นมะเร็ง สำหรับยันจริงแล้วกลับเป็นการปลดปล่อย
แต่น่าเสียดายที่ในช่วงสุดท้ายของชีวิต เธอได้พบกับกู่เหวยเฉิน
ทหารผู้หนึ่งที่ถูกผลพวงจากสงครามทรมานมาครึ่งชีวิต และในที่สุดก็หมดแรง
ทั้งสองไม่มีลูกแท้ๆ ของตัวเอง เป็นเพื่อนร่วมโรค และเป็นเพื่อนสนิท ในวาระสุดท้ายได้พึ่งพาอาศัยกันและกัน
เมื่อรู้ว่ากู่เหวยเฉินเป็นผู้บัญชาการทหารในเมือง H ยันจริงลองถามเขาเกี่ยวกับหวังเหวินจื่อ "คุณรู้จักคนนี้ไหม? เขาเป็นหมอในโรงพยาบาลทหาร เขาเป็นอย่างไรบ้าง? แต่งงานแล้วหรือยัง?"
กู่เหวยเฉินแม้อายุจะเลยห้าสิบแล้ว แต่ยังคงหล่อเหลา ร่องรอยความเหน็ดเหนื่อยบนใบหน้าราวกับเพิ่มความเป็นผู้ใหญ่ให้เขา เขาพยักหน้าเบาๆ ตอบว่า "รู้จัก"
ยันจริงหวังจะได้ยินข่าวร้ายของหวังเหวินจื่อจากปากของกู่เหวยเฉิน แต่ผลลัพธ์กลับทำให้เธอรู้สึกเหมือนฟ้าผ่า
"คุณหมอหวังน่ะเหรอ คนดีนะ แต่งงานนานแล้ว ภรรยาเขาก็อยู่โรงพยาบาลเดียวกับเรา แซ่หยันเหมือนคุณเลย ทั้งคู่แต่งงานกันปี 82 ใบสมัครแต่งงานของเขาผมเป็นคนอนุมัติเองนะ ปีถัดมาก็มีลูกชายตัวอ้วนๆ แล้ว"
"ผมจำได้ว่าตอนนั้นทั้งคู่ต้องทำงาน ไม่มีคนดูแลลูก เลยส่งลูกไปอยู่ชนบทสักพักใหญ่"
"ตอนนี้ลูกชายเขามีลูกแล้วด้วย กำลังมีความสุขกับครอบครัวอยู่เลย"
ยันจริงฟังจบก็พ่นเลือดออกมาคำหนึ่ง
"จริงจริง!" กู่เหวยเฉินตกใจรีบกอดเธอไว้ แล้วหันไปตะโกนอย่างร้อนรน "หมอ! หมอครับ!"
ยันจริงพยายามจับมือกู่เหวยเฉินไว้แน่น พยายามจะพูด แต่พอเปิดปาก เลือดสีแดงฉานก็ทะลักออกมา อยากจะพูดอะไรก็พูดไม่ออกอีกแล้ว
ดวงตาของเธอจ้องมองกู่เหวยเฉิน ในแววตาเต็มไปด้วยความเกลียดชังและไม่ยอมจำนน
ในหมู่บ้านบ้านเกิดของพวกเขาไม่นิยมจดทะเบียนสมรส แค่จัดงานเลี้ยงก็พอ จัดงานเลี้ยง จุดประทัด ก็ถือว่าแต่งงานแล้ว
ดังนั้นหวังเหวินจื่อจึงฉวยโอกาสนี้ ในปีถัดจากที่จัดงานแต่งงาน เขาไปจดทะเบียนสมรสกับผู้หญิงอีกคนในเมืองหลวงของจังหวัด?
คนที่แต่งงานกับหวังเหวินจื่อก็แซ่หยัน ยันจริงรู้แล้วว่าเป็นใคร ก็คือพี่สาวฝ่ายพ่อที่ใช้คะแนนสอบเข้ามหาวิทยาลัยของเธอเข้าเรียน หยันเซ่อ
ปีนั้นคะแนนสอบเข้ามหาวิทยาลัยของเธอถูกพ่อแม่ขายไปห้าร้อยหยวน เอาเงินนั้นไปสร้างบ้านใหม่ น่าขันที่สุดท้ายแล้วเธอกลับไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะเข้าบ้านนั้น!
แล้วเด็กคนนั้นก็ไม่ใช่ลูกของทหารผู้เสียชีวิตด้วย แต่เป็นลูกของหวังเหวินจื่อกับหยันเซ่อ!
เธออยู่ที่บ้านเกิดช่วยพวกเขาเลี้ยงลูก ดูแลแม่ที่ป่วยติดเตียง ดูแลน้องๆ ที่ยังเล็ก พวกเขากลับเกาะกินเธอ! สุดท้ายเมื่อน้องๆ โตแล้ว แม่สามีตายแล้ว พวกเขาก็วางแผนเตะเธอออกไป
ช่างเป็นแผนการที่แยบยลจริงๆ!
ยันจริงมองกู่เหวยเฉินที่กำลังร้อนใจ ความรู้สึกค่อยๆ เลือนราง
เธอแค้นเหลือเกิน เธอไม่ยอมตายแบบนี้
เธออยากให้คนที่เป็นหนี้ชีวิตเธอทั้งหมดต้องชดใช้!
และถ้าหากได้พบกับชายที่กำลังกอดเธออยู่นี้แต่เนิ่นๆ จะดีเพียงใด พวกเขาคงอยู่ด้วยกันไปจนแก่เฒ่า มีลูกหลานเต็มบ้าน
พลังของความแค้นอันรุนแรงดูเหมือนจะดึงยันจริงเข้าไปในหลุมดำ ทำให้เธอรู้สึกวิงเวียน
ในความพร่าเลือน เธอเหมือนได้ยินเสียงด่าทอ
ยันจริงสะดุ้งตื่น
"กินแล้วก็นอน ตระกูลหวังของเราได้สะใภ้ขี้เกียจแบบเธอมาได้ยังไง! รีบลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้ พาฉันไปเข้าห้องน้ำ! ฉันจะอึรดกางเกงแล้วนะ!"
เสียงพูดจากัดกร่อนดังมา ยันจริงลุกขึ้นนั่ง มองไปที่หญิงชราที่นอนอยู่บนเตียง
หญิงชรานั้นหน้าตาสดใส เห็นได้ชัดว่าได้รับการดูแลอย่างดี
เห็นยันจริงยังไม่ขยับ หลิวต้าฮวาจึงทุบตู้ข้างหัวเตียงอย่างหงุดหงิด "เร็วๆ เข้า! ได้ยินไหม ถ้าเธอไม่เชื่อฟัง ฉันจะให้ลูกชายฉันหย่าเธอ!"
ยันจริงมองหลิวต้าฮวาด้วยสายตาเย็นชา แล้วมองไปที่ปฏิทินบนตู้ 13 สิงหาคม 1983 เธอได้เกิดใหม่!
นับเวลาดู อีกสองเดือน เด็กคนนั้นก็จะถูกหวังเหวินจื่อส่งมาที่บ้านหวัง
ยันจริงกลั้นความตื่นเต้นในใจ ก้มหน้ายิ้มน้อยๆ เมื่อเธอได้เกิดใหม่ ชาตินี้เธอจะต้องทำให้คนพวกนี้ชดใช้อย่างสาสม!
หลิวต้าฮวาข้างๆ ยังคงด่าทอไม่หยุด
ยันจริงค่อยๆ เงยหน้า พูดกับหลิวต้าฮวาว่า "แม่คะ เช้านี้เหวินจื่อส่งจดหมายมาบอกว่าเขาได้บ้านหลังใหญ่ในเมืองแล้ว ให้ฉันพาแม่กับน้องๆ ไปอยู่อย่างสบาย"
ในชาติก่อน วันนี้หวังเหวินจื่อก็ส่งจดหมายมาจริงๆ แต่เนื้อหาทั้งหมดเป็นการปูทางเพื่อส่งเด็กกลับมา บอกว่าอยากรับเลี้ยงลูกของทหารผู้เสียชีวิต จะช่วยให้เขาได้เลื่อนตำแหน่งอะไรทำนองนั้น
โยนภาระทั้งหมดไว้ที่บ้านเกิด หาพี่เลี้ยงราคาถูกคอยดูแล เขาช่างสบายเสียจริง เพื่อป้องกันไม่ให้พวกภาระเหล่านี้เข้าเมือง หวังเหวินจื่อไม่เคยบอกพวกเขาเลยว่าเขามีบ้านในเมืองแล้ว และยังฉวยโอกาสแต่งงานกับคนอื่นอีก
เมื่อได้ยินข่าวนี้ หลิวต้าฮวาก็ยิ้มกว้างทันที แยกเขี้ยวพูดว่า "จริงเหรอ! ทำไมไม่บอกฉันตั้งแต่แรก!"
"ลูกชายฉันนี่แหละมีฝีมือจริงๆ!"
เธอมองยันจริงอย่างไม่พอใจ กระพริบตาพูดว่า "เธอนี่นะ ชาตินี้ได้แต่งกับลูกชายฉันถือว่าโชคดีแล้ว สมัยนี้มีผู้หญิงบ้านนอกคนไหนได้เข้าเมือง กินข้าวของรัฐบาลบ้าง"
ความสุขจากการได้เข้าเมือง ได้กินข้าวของรัฐบาล ได้อยู่บ้านหลังใหญ่ทำให้หลิวต้าฮวามัวเมา เธอไม่ได้สงสัยความจริงเท็จเลย ในใจเธอคิดว่าด้วยความสามารถของลูกชาย สิ่งเหล่านี้ต้องเกิดขึ้นสักวัน
"ใช่ค่ะ โชคดีของแม่ยังมีอีกเยอะ แม่ต้องมีชีวิตอยู่ให้นานๆ นะคะ" ยันจริงพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน แล้วลุกออกจากห้องไป
เมื่อจะเข้าเมือง ทุกอย่างที่นี่ก็ไม่จำเป็นอีกต่อไป ยันจริงมองไปรอบๆ ประเมินว่าจะขายได้เท่าไหร่
บ้านสามห้องและห้องข้างอีกสองห้องเป็นบ้านอิฐ สร้างใหม่ไม่กี่ปี ต้องมีค่าไม่น้อย
รวมกับที่นาห้าไร่ที่ได้รับจัดสรรจากหมู่บ้าน แม้รัฐบาลจะห้ามซื้อขาย แต่ก็สามารถขายสิทธิการใช้ได้ ยังมีแกะสิบตัว ไก่แม่ห้าตัว หมูอ้วนหนึ่งตัว ในห้องข้างยังมีเครื่องมือการเกษตรที่ขายแลกเงินได้
โต๊ะ เก้าอี้ เตียง ผ้าห่ม ที่นอน หม้อ ชาม ทัพพี ขายให้หมด
ก่อนหน้านี้เงินที่หวังเหวินจื่อส่งกลับบ้านล้วนอยู่ในกำมือของหญิงชรา เธออยากใช้เงินแม้แต่สตางค์เดียวกับตัวเองยังยากกว่าขึ้นสวรรค์ ตอนนี้เธอจะขายบ้านนี้จนหมดเกลี้ยง ไม่เหลือแม้แต่เศษขนให้พวกเขา
"โอ๊ย ฉันอึรดกางเกงแล้ว! ลูกสะใภ้คนโต รีบมานี่เดี๋ยวนี้!"
"หูหนวกหรือไง!"
"โอ๊ย ลูกสะใภ้ทำร้ายแม่สามีแล้ว! ทุกคนมาดูเร็ว!"