หมอหนุ่มบ้านนอกกับเรื่องสุขสันต์

บทที่ 1

ลิ่วซวีกำลังยืนรออยู่ริมถนนเพื่อรอรถที่ผ่านมา

รออยู่กว่าสิบนาที เมื่อเห็นรถแทรกเตอร์ผ่านมา ลิ่วซวีรีบโบกมือทันที

ลิ่วซวียังไม่ทันได้เอ่ยปาก หญิงที่ขับรถแทรกเตอร์ก็พูดขึ้นว่า "เอ๊ะ! นี่มันซวีจื่อไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงกลับมาที่นี่ล่ะ?"

"คิดถึงพี่ไงล่ะ!"

คนขับรถแทรกเตอร์เป็นผู้หญิงอายุราวๆ สามสิบกว่า ผมยาวดำขลับ สวมเสื้อเชิ้ตลายดอกกับกางเกงขายาวสีเทา บางทีอาจเป็นเพราะวันนี้อากาศร้อนมาก เธอจึงพับแขนเสื้อและขากางเกงขึ้น ผิวที่เปล่งปลั่งของเธอเปียกชื้นด้วยเหงื่อหอมๆ

แต่สิ่งที่ทำให้ลิ่วซวีสังเกตเห็นมากที่สุดก็คือ หน้าอกของเธอที่ใหญ่มาก หนักอึ้ง

ผู้หญิงคนนี้ชื่อหวังเอี้ยน บ้านของเธออยู่ห่างจากบ้านลิ่วซวีเพียงสามสี่หลังเท่านั้น อีกทั้งเธอก็แค่อายุมากกว่าลิ่วซวีประมาณสิบปี ดังนั้นตอนที่ลิ่วซวียังเล็ก หวังเอี้ยนจึงคอยดูแลเขาเหมือนพี่สาว มักจะหยิบมันเทศ ขนมถุงรสเผ็ดมาให้ลิ่วซวีกิน ทำให้ลิ่วซวีมีความประทับใจต่อเธอมาก

พอได้ยินลิ่วซวีพูดแบบนั้น หวังเอี้ยนก็หัวเราะ "ไอ้หนู นี่อยากให้พี่ช่วยไปส่งใช่มั้ยล่ะ?"

ไม่รอให้ลิ่วซวีตอบ หวังเอี้ยนก็ตบที่นั่งข้างๆ พลางบอก "ขึ้นมาสิ เร็วๆ หน่อย ฉันยังต้องรีบกลับไปทำกับข้าวให้ลูกกินด้วย"

พอลิ่วซวีขึ้นไปนั่งข้างๆ แล้ว หวังเอี้ยนก็ขับรถแทรกเตอร์มุ่งหน้าไปยังหมู่บ้านต้าหง

หวังเอี้ยนเหงื่อออกเยอะมาก กลิ่นเหงื่อจึงค่อนข้างแรง แต่นี่กลับทำให้ลิ่วซวีรู้สึกคุ้นเคย เพราะเขาเติบโตมากับกลิ่นเหงื่อของชาวบ้านแบบนี้

แต่ในกลิ่นเหงื่อของหวังเอี้ยนยังมีกลิ่นหอมจากร่างกายปะปนอยู่ด้วย ประกอบกับลิ่วซวีนั่งชิดติดกับเธอ ทำให้คอของเขาแห้งผาก เขายังแอบมองลงไปที่คอเสื้อของหวังเอี้ยนที่เปิดอ้าเล็กน้อย เห็นผิวขาวจั๊วะที่แสบตา

"พี่หวัง ตอนนี้พี่ขายผักอะไรพวกนี้คนเดียวเหรอ?"

"ฮื่อ!" ถอนหายใจเฮือกใหญ่ หวังเอี้ยนเช็ดเหงื่อที่คางพลางพูดว่า "ไอ้คนแก่ไม่ตายนั่นไปทำงานที่เซินเจิ้น เงินเดือนก็ไม่สูง แถมยังชอบเล่นการพนัน ให้ส่งเงินกลับบ้านบ้าง ก็เหมือนจะเอาชีวิตเขาไปซะงั้น ถ้าฉันไม่ขยันหน่อย ฉันกับลูกสาวก็จะอดตายน่ะสิ"

"ผมได้ยินแม่เล่าเรื่องสามีพี่ นิสัยแย่ๆ นั่นยังไม่เปลี่ยนเลยเหรอ?"

"รอให้นิสัยเขาเปลี่ยน คงต้องรอจนเขาเข้าโลงแล้วล่ะ" ถอนหายใจอีกครั้ง หวังเอี้ยนพูดว่า "ซวีจื่อ ถ้าแกเกิดเร็วกว่านี้สักไม่กี่ปี พี่ก็คงคบกับแกแล้วล่ะ จะได้ไม่ต้องเหนื่อยตายแบบทุกวันนี้ เหนื่อยจริงๆ!"

"ต่อไปผมจะอยู่ที่หมู่บ้านนี้แหละ ถ้าพี่หวังมีอะไรให้ช่วย บอกผมได้เลยนะ" พูดพลางพับแขนเสื้อให้หวังเอี้ยนดูกล้ามต้นแขน "แต่ก่อนไม่มีแรง ช่วยอะไรไม่ได้มาก แต่ตอนนี้ผมมีแรงเยอะแล้ว พี่หวังจะให้ผมช่วยแบกข้าวสาร แบกไม้ แบกหมู แบกวัว ก็ไม่มีปัญหา"

"แบกเมียล่ะ?"

"ยังไม่มี"

มองลิ่วซวีหลายที หวังเอี้ยนก็หัวเราะคิกคัก "เจ้าหนูนี่โตขึ้นมาหล่อเหลือเกิน พวกสาวๆ ในหมู่บ้านคงจะหลงตายกันหมด ถ้าแกจะเลือกเมียนะ แค่ชี้นิ้วเดียว สาวๆ พวกนั้นก็พร้อมจะคลุมผ้าแดงแล้วมุดเข้าเตียงแกทันทีเลย"

"พี่หวังยังชอบล้อเล่นเหมือนเดิมนะ!"

"ชีวิตก็ไม่ได้สวยหรูอะไร ถ้าไม่หาอะไรสนุกๆ ทำบ้าง ก็คงเบื่อตายพอดี"

เห็นลิ่วซวีมีเหงื่อเต็มหน้า หวังเอี้ยนก็หยิบผ้าขนหนูข้างๆ มาเช็ดใบหน้าด้านซ้ายของลิ่วซวี แล้วบอกว่า "เอาไปเช็ดเร็ว ถ้ารถคว่ำ ฉันคงโดนชาวบ้านด่าตาย บอกว่าบัณฑิตกลับมา แล้วฉันดันทำให้ตายซะได้"

"นี่พี่หวังเช็ดมาก่อนแล้วใช่มั้ย?"

"แกรังเกียจเหรอ? อยู่ในเมืองไม่กี่ปี ก็เริ่มรังเกียจนั่นรังเกียจนี่แล้วเหรอ?"

"ผมไม่ได้หมายความแบบนั้น" เห็นหวังเอี้ยนทำท่าจริงจัง ลิ่วซวีที่เคยล้อเล่นกับหวังเอี้ยนบ่อยๆ ก็หัวเราะ "พี่หวังต้องใช้ผ้าผืนนี้เช็ดหลายที่แน่ๆ ถ้าผมเอามาใช้ ก็เท่ากับเอาเปรียบพี่หวังน่ะสิ"

"ไม่กลัวบอกแกหรอก ฉันใช้ผ้านี่เช็ดนมมาแล้ว"

"จริงเหรอ?"

"ดมดูสิ"

ลิ่วซวีดมผ้า แล้วบอกว่า "ไม่ได้กลิ่นอะไรเลย"

หวังเอี้ยนคว้าผ้ามาเสียบลงไปในคอเสื้อ เช็ดหลายครั้ง แล้วยัดใส่มือลิ่วซวี พลางหัวเราะ "คราวนี้เช็ดจริงๆ แล้ว"

ลิ่วซวีดมผ้า ได้กลิ่นหอมอ่อนๆ จากร่างกาย คอของเขายิ่งแห้งผาก ส่วนหนึ่งส่วนใดของร่างกายเหมือนจะลุกเป็นไฟ เขาจึงแกล้งทำเป็นจริงจังเช็ดเหงื่อที่หน้าและคอ

"อ้อใช่ ซวีจื่อ แกเป็นบัณฑิตไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงจะอยู่ในหมู่บ้าน หรือว่าแกจะมาขุดภูเขาทำนาเหมือนพวกเราล่ะ?"

"ผมเรียนแพทย์ไม่ใช่เหรอ? หมอแผนจีนในหมู่บ้านเราแก่มากแล้ว ความจำไม่ค่อยดี ปีที่แล้วผมยังได้ยินชาวบ้านบ่นบ่อยๆ เลย ดังนั้น ผมเลยตั้งใจจะเปิดคลินิกเล็กๆ ในหมู่บ้าน ช่วยรักษาโรคจ่ายยาให้ชาวบ้าน คิดแค่ค่ายา เพื่อตอบแทนบุญคุณที่ชาวบ้านดูแลผมกับแม่มาหลายปี"

"ดีมาก!" หวังเอี้ยนชูนิ้วโป้งให้ลิ่วซวี "จริงๆ แล้วเมื่อไม่กี่วันก่อน ฉันกับพวกป้าๆ คุยกันถึงแก บอกว่าแกเป็นบัณฑิตคนแรกของหมู่บ้าน ทำให้ชาวบ้านภูมิใจ แต่พวกเราก็กลัวว่าพอแกมีปีกแข็งแล้วจะบินจากไป พอได้ยินที่แกพูดเมื่อกี้ พี่ก็รู้สึกสบายใจ ดูเหมือนพวกเราจะไม่ผิดหวังในตัวแก"

"ผมเติบโตมาด้วยความดูแลของทุกคน เป็นลูกของทุกคน ถ้าผมไม่หยั่งรากในหมู่บ้าน ผมก็คงไม่ใช่คนแล้ว" หยุดครู่หนึ่ง ลิ่วซวีพูดต่อ "อีกไม่กี่วันผงจะต้องไปอำเภอซื้อยา ตอนนั้นพี่หวังช่วยขับรถพาผมไปได้มั้ย?"

พอได้ยินคำพูดของลิ่วซวี หวังเอี้ยนก็ยิ้มจนปิดปากไม่มิด ตบไหล่ลิ่วซวีเบาๆ พลางพูดว่า "นี่มันรถแทรกเตอร์นะ แกจะให้พี่ขับรถแทรกเตอร์พาไปซื้อยาในเมือง? ถึงแกจะไม่ถูกหัวเราะตาย พี่ก็ยังต้องรักษาหน้าอยู่นะ! บอกให้นะ ตอนนี้หมู่บ้านเรามีรถประจำทางแล้ว วันหนึ่งเช้าสองเที่ยว บ่ายอีกเที่ยว แกนั่งรถประจำทางไปเมืองเลย ถ้าแกไม่ชอบ พี่จะช่วยยืมรถมอเตอร์ไซค์ให้ก็ได้ ยังไงก็ตาม ถ้าแกจะทำประโยชน์ให้ชาวบ้าน พี่สนับสนุนสุดใจ และจะช่วยแกอย่างเต็มที่"