สายลมพัดผ่านมา

บทที่ 32

ฝนโปรยปรายเมื่อไรไม่อาจรู้ได้ ทำให้เมืองเล็กๆ จมอยู่ในม่านหมอกอย่างรวดเร็ว แม้จะเป็นเวลากลางวันแสกๆ แต่กลับให้ความรู้สึกสลัวราง มืดมัว

อี้เสี่ยวเซินนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ริมหน้าต่าง หลังจากส่งข้อความถึงเหยียนหลีเสร็จก็ปิดโทรศัพท์

เขาดูเย็นชา เงียบขรึม ดวงตาคู่เย็นเยียบเต็มไปด้วยความเดียวดาย นิ้วมื...