ไม่ให้เสียวัยหนุ่มสาว

บทที่ 87

นวนิยาย

ในอดีต เมื่อเท้าของเวินหรูอวี่ยื่นมาใต้โต๊ะ ผมมักจะอดใจไม่ไหวรู้สึกตื่นเต้นเล็กๆ

แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมแล้ว

เพราะความไว้วางใจอย่างล้นเหลือของเจี่ยต้าหู่ ทำให้ผมไม่กล้าก้าวข้ามเส้นแม้แต่ก้าวเดียว ถึงแม้ผมจะไม่อยากขยับเท้าหนีเพื่อไม่ให้เวินหรูอวี่เสียความรู้สึก แต่ใจผมไม่ได้เต้นระรัวเหมือน...