Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 347

เฉินหลิงจวินจ้องมองฉันนิ่งเป็นเวลาเต็มสิบนาที ขณะที่ฉันก็สบตาเธออย่างใจเย็นไม่หลบสายตา

ฉันรู้ดีว่าเธอพยายามอ่านแววตาและสีหน้าของฉัน เพื่อตัดสินว่าคำพูดของฉันน่าเชื่อถือแค่ไหน

ไม่ใช่ว่าฉันเก่งเรื่องการโกหก แต่เรื่องที่ฉันเล่าเป็นเรื่องจริง จึงไม่มีช่องโหว่ให้จับผิด

สำคัญกว่านั้น ฉันมีใบหน้าที่ดูซื...