Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 329

ผมเดินตามหลังสาวน้อยสองคนอย่างเงียบกริบ แม้หัวใจจะเต้นรัวแทบควบคุมไม่อยู่ แต่ก็พยายามสุดความสามารถที่จะรักษาสีหน้าให้เป็นปกติ คิดแต่เพียงว่ารอให้พวกเธอหันมาเจอผมเข้า แล้วจินตนาการถึงสีหน้าของพวกเธอเมื่อเห็นว่าเป็นผม

เฉียนเฟยเฟยต้องรู้อยู่แล้วว่าผมเป็นใคร และตามความเข้าใจของผม เธอต้องรู้แน่ว่าผมสนใจ...