ไม่ให้เสียวัยหนุ่มสาว

บทที่ 327

ใบหน้าขาวผ่องของเวินหรูอวี่มีรอยนิ้วมือของผมประทับอยู่ แต่ผมเชื่อว่าในขณะนี้เธอไม่ได้รู้สึกเจ็บปวด กลับรู้สึกอุ่นใจเสียมากกว่า

แววตาที่เหม่อลอยของเธอเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนในชั่วพริบตา

ท่าทางนั้นเหมือนราชินีผู้สูงศักดิ์ที่กลับกลายเป็นหญิงสาวธรรมดา และเป็นผู้หญิงแบบที่ผมชอบด้วย

เห็นเธอพยักหน้าอย่างขลาด...