ไม่ให้เสียวัยหนุ่มสาว

บทที่ 270

ถานหรูเอี๋ยนไม่ได้เห็นพวกเรา จนกระทั่งผมเดินไปถึงข้างๆ เธอ เธอจึงหันมามองเหลือบหนึ่งโดยไม่ตั้งใจ พร้อมกับที่เห็นผม เธอก็เห็นรองอธิการบดีที่อยู่ไกลออกไปด้วย

ผมมองตามสายตาเธอไป รองอธิการบดียิ้มให้พวกเราอย่างรู้กัน แล้วเดินมุ่งหน้าไปยังตึกสำนักงาน

ผมคิดในใจว่า ไม่รู้รอยยิ้มของเขาจะคงอยู่ได้อีกนานแค่ไ...