Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 952

เธอมองฉันอย่างเย้ยหยันทีหนึ่ง กลิ่นอายความเป็นเซียนบนร่างกายจางหายไปครึ่งหนึ่งในทันที

ฉันห่อไหล่ ความคิดที่จะจากไปเมื่อครู่จางลงไปหลายส่วน เธอไม่พูด ฉันก็ไม่รู้สึก แต่ตอนนี้ถึงได้รู้ว่าหวังโหย่วเฉวียนคนนี้ช่างเป็นภาระอันใหญ่หลวงจริงๆ

ฉันกลับไปนั่งที่เดิม รินน้ำชาให้ตัวเองแล้วยกขึ้นดื่ม

"พูดมาเถอะ...