Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 939

วังโหย่วเฉวียนเห็นผมยืนกรานอย่างแข็งกร้าว น้ำเสียงเขาจึงอ่อนลง เขาชายตามองผมอย่างเหยียดๆ แล้วตบไหล่ผมอย่างคุ้นเคย ก้มลงมองไต้ไต้ในอ้อมแขนผม ไต้ไต้สะดุ้งทั้งตัว กลัวจนแทบไม่กล้าหายใจ

ใบหน้าเล็กๆ ซีดขาวราวกับไร้เลือด

"ปล่อยมือ"

ผมอุ้มไต้ไต้ กำลังจะเดินออกไปข้างนอก วังโหย่วเฉวียนถือผ้าปูที่นอนมาขวางหน้...