Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 57

ลิ่วจุนเจี๋ยตบไหล่ฉันเบาๆ พยายามปลอบฉันเสียงเบา ฉันรู้ว่าเขากำลังพยายามเบี่ยงเบนความสนใจของฉัน ไม่ให้ฉันเครียดมากเกินไป เพราะสายตาของฉันจับจ้องอยู่ที่ประตูห้องผ่าตัดตลอด ไม่เคยละไปไหนเลย

ฉันยังคงจ้องมองอยู่นิ่งๆ ไม่ได้รับฟังคำพูดของเขาเลยสักนิด

ป้าไป๋ใจดีกับฉันมาตลอด ถึงแม้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเร...