Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 492

"เรียกสิ ไม่เรียกก็จะไม่ให้"

ผมมองลงมาที่ป้าไป๋จากตำแหน่งที่สูงกว่า สั่งเธออย่างเด็ดขาด

ป้าไป๋เบิกตากว้าง ดวงตาคู่สวยที่ปกติเปล่งประกายเย้ายวนจนทำให้คนหายใจไม่ออก บัดนี้สะท้อนเพียงเงาของผมเท่านั้น เธอมองผมด้วยสายตาอาดูร กัดริมฝีปาก ราวกับกำลังครุ่นคิดว่าควรจะเรียกผมหรือไม่

สมองผมชาวูบ คราวนี้เธอไม่ไ...