Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 447

มู่หรงเอียนหรานกล่าวเสียงเรียบ ไม่มีแม้แต่รอยยิ้มหรืออารมณ์ใดๆ แฝงอยู่ในน้ำเสียง

ที่แท้ ฉันแสดงออกชัดเจนขนาดนี้แล้ว ทำไมไป๋อิ่งถึงมองไม่ออก หรือว่าเธอยังคงมองฉันเป็นเด็กน้อยอยู่ ไม่เคยมองฉันในฐานะผู้ชายเลยสักครั้ง?

"ฮึ เธอนี่มองอะไรทะลุปรุโปร่งนัก" ผู้หญิงคนนี้ พูดจาอาจจะแสลงหูไปบ้าง แต่หลายครั้งค...