Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 395

ฉันเงยหน้ามองเธอด้วยสายตาน้อยใจ น่าสงสารราวกับลูกหมาที่ถูกเข้าใจผิด แต่ป้าไป๋กลับไม่กะพริบตาแม้แต่น้อย เธอชี้นิ้วมาที่ฉันผ่านอากาศ: "นอนลง"

ฉันทำได้เพียงเชื่อฟังและนอนลง ส่วนราชินีของฉัน ยืนอยู่เหนือร่างฉัน เริ่มมีการเคลื่อนไหว เธอจับชายเสื้อแล้วค่อยๆ ยกขึ้น เผยให้เห็นเอวบางราวกับงูน้ำ ซี่โครงที่เห...