พักอยู่บ้านป้าขาว

บทที่ 3

จะว่าไงดีล่ะ! ป้าไป๋แต่งตัวเปิดเผยมากสำหรับเดทครั้งนี้ พูดให้มันแรงหน่อยก็คือ... แซ่บมาก

เธอใส่กระโปรงทรงเข้ารูปสั้นจิ๋ว คอเสื้อเปิดกว้างมาก จนเห็นขอบลูกไม้สีชมพูอ่อนๆ

ขายาวๆ ของเธอยิ่งห่อหุ้มด้วยถุงน่องสีดำ เห็นขอบถุงน่องชัดเจน เซ็กซี่สุดๆ

แถมคนที่เธอนัดเจอยังเป็นหนุ่มรุ่นใหม่ ดูเหมือนจะมีซิกแพคด้วย

ผู้ชายคนนั้นชัดเจนว่าไม่ใช่คนดี สายตาจ้องมองหน้าอกของป้าไป๋ไม่หยุด

ป้าไป๋ดูเหมือนจะไม่สนใจ ยังจงใจจัดเสื้อตรงหน้าอก เผยให้เห็นร่องอกลึก

ผมแอบอยู่ข้างๆ นึกในใจว่าป้าไป๋กำลังทำอะไรอยู่? หรือว่าเป็นการนัดเพื่อ...?

ได้ยินมาว่าเศรษฐินีชอบเล่นกับหนุ่มๆ โดยเฉพาะคนอายุเท่าป้าไป๋ ยิ่งแก่ยิ่งร้อนแรง

แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็ยังไม่อยากเชื่อ โดยเฉพาะเมื่อนึกภาพป้าไป๋ถูกผู้ชายอื่นกดทับอยู่ข้างใต้ มันทำให้รู้สึกไม่สบายใจ

แต่สิ่งที่เกิดขึ้นต่อมา ทำให้ผมต้องหน้าหงาย

ป้าไป๋ถอดรองเท้าส้นสูงข้างหนึ่งออก แล้วเอาเท้าไปถูไถที่ขาของหนุ่มรุ่นใหม่

หนุ่มคนนั้นมีปฏิกิริยาทันที จับเท้าในถุงน่องของเธอวางบนส่วนนั้นอย่างรุนแรง

ป้าไป๋ยกริมฝีปากสีแดงขึ้นเล็กน้อย เผยรอยยิ้มซุกซน แล้วเริ่มนวดคลึงอย่างแรง

หนุ่มนั้นหายใจถี่ขึ้นทันที ไม่นานร่างกายก็สั่น แพ้ทางเสียแล้ว กางเกงเปียกชื้น

ผมคิดในใจว่า นี่นายใช้ไม่ได้เลยนี่หว่า? หมอนขวานทองแต่ปลอกเหล็ก ปืนขี้ผึ้ง?

ป้าไป๋ไม่พอใจมาก ดึงเท้ากลับ หยิบกระเป๋าเตรียมจะไป

หนุ่มนั้นยื่นมือมาห้าม บอกว่าจะไปแล้วเหรอ? ไม่คุยกันอีกหน่อยเหรอ?

ป้าไป๋พูดตรงๆ ว่าเธอไม่สนใจพวกปืนขี้ผึ้ง

หนุ่มนั้นหน้าแดงก่ำ ทั้งโกรธทั้งอาย ยื่นมือคว้าป้าไป๋ลากออกไปข้างนอก บอกว่าไปคุยกันในรถ ไปบ้านเขา

ป้าไป๋แน่นอนว่าไม่ยอม สะบัดมือจะไป แต่เธอก็เป็นผู้หญิง แน่นอนว่าสู้หนุ่มนั่นไม่ได้ ถูกลากจูงอย่างทุลักทุเล

ผมคิดในใจว่านี่มันการลักพาตัวชัดๆ กลางวันแสกๆ ไร้กฎหมายเลยนะ!

ผมคว้ากาแฟร้อน พุ่งเข้าไปทันที สาดใส่หนุ่มนั่น "ปล่อยมือจากเธอเดี๋ยวนี้ไอ้เวร!"

หนุ่มนั่นถูกลวกร้องลั่น โมโหเลย ด่าลั่นจะมาเล่นงานผม

แต่ป้าไป๋สะบัดมือตบเปรี้ยงเข้าให้ ชี้หน้าเขา: "มึงคิดว่ามึงเป็นใคร? ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงรึไง?"

เมื่อกี้ที่เขาลากจูงป้าไป๋ เธอก็ไม่พอใจแล้ว ตอนนี้มาด่าคนอีก ป้าไป๋เลยพลิกหน้าเลย

หนุ่มนั่นกุมหน้า จ้องป้าไป๋ด้วยความโกรธ แต่ไม่กล้าพูดอะไรอีก

ป้าไป๋แค่นเสียงเย็นชา จูงมือผมออกจากร้านกาแฟ

อาจจะเพื่อหลีกเลี่ยงเรื่องไม่ดี ป้าไป๋ไม่ได้ขับรถมา เดิมทีตั้งใจจะเรียกแท็กซี่ แต่ฟ้าไม่เป็นใจ ฝนตกหนัก

พอฝนตกก็หาแท็กซี่ยาก เราสองคนไม่ได้พกร่ม สถานการณ์เลยอึดอัดขึ้นมา

หนุ่มนั่นยังพูดจาอ้อแอ้ บอกว่านั่งรถเขาไหม รถเขาเป็นบีเอ็มอะไรนี่

ป้าไป๋ไม่แม้แต่จะสนใจ ถอดรองเท้าส้นสูง ยื่นให้ผม บอกว่า: "ไปกัน!"

ผมอึ้ง ถือรองเท้าส้นสูงไว้ ไม่รู้ว่าเธอจะทำอะไร

เธอจับมือผม วิ่งเข้าไปในสายฝนทันที หัวเราะอย่างปลดปล่อย เหมือนการปลดปล่อยหลังจากกดดันมานาน

ผมปล่อยให้เธอลากไป ในพริบตาก็เปียกโชกไปทั้งตัว

ป้าไป๋แน่นอนว่าไม่รอดเหมือนกัน ตัวเปียกหมด เพราะเสื้อผ้าบาง เห็นสายชุดชั้นในและเค้าโครงของกางเกงในชัดเจน