Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 239

ฉันพยายามขยับมือ เชือกที่มัดอยู่นั้นหนามาก อย่างน้อยก็หนาเท่านิ้วมือ ฉันไม่มีทางดิ้นหลุดได้เลย แต่ยังดีที่ไม่รู้ว่าใครเป็นคนมัด ถึงกับมัดเป็นปมเงื่อนตาย

ฉันฉวยโอกาสตอนที่พวกเขาไม่ทันสังเกต ค่อยๆ แก้เชือกออกอย่างระมัดระวัง ขณะที่แก้ก็ต้องตั้งใจฟังความเคลื่อนไหวของคนทั้งสองไปด้วย กลัวว่าจะถูกจับได้ ถ...