Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 187

ฉันรู้นิสัยของไป๋อิ่งเป็นอย่างดี

คิดได้ดังนั้น ฉันจำต้องค้อมตัว ย่องเบาๆ วิ่งไปหลบในห้องน้ำด้านข้าง

ไม่นานเสียงฝีเท้าก็ดังมา แต่แปลกตรงที่มันไม่ใช่เสียงฝีเท้าของไป๋อิ่งอย่างที่เคยเป็น หนักกว่ามาก และเร็วกว่ามากด้วย

นั่นใคร?

ฉันขมวดคิ้ว ใจเต้นแรง มือที่วางอยู่บนน้องชายไม่มีอารมณ์เหลืออีกเลย

คนที...