Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 1404

"ช่วงวันนั้น ฉันได้แต่เหม่อมองเพดานอย่างเลื่อนลอย แม้แต่เพดานสีขาวโพลนนั้น ฉันยังมองไม่ชัด ได้แต่มองมันอย่างพร่าเลือน"

น้ำตาของสวี่หยวนไหลรินหนักขึ้นเรื่อยๆ น้ำเสียงเริ่มเปลี่ยนไปเมื่อเขาพูด

"รู้ไหม ตอนนั้นไม่มีใครกล้ามาเยี่ยมฉัน ฉันถูกกักตัวอยู่ในห้องพยาบาลนั่น เหมือนฉันเป็นเด็กเกเรที่ทำอะไรผิดไป...