Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 1372

ผมหัวเราะเย้ยหยันแล้วเดินเข้าประตูไป คุณหนูเจ้าดูยังพอรับได้ แม้จะตกใจอยู่บ้างแต่ไม่ได้แสดงอาการมากนัก เพียงแค่แค่นเสียงเย็นชาแล้วชายตามองผมเล็กน้อย ยืนนิ่งเหมือนเสาต้นหนึ่ง

ผมไม่สนใจเธอ เดินตรงไปหาพ่อ สองมือยันเข่า ย่อตัวลงครึ่งท่อน เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย จ้องมองหน้าเขาตรงๆ

"พ่อครับ ความจำเสื่อมของพ...