พักอยู่บ้านป้าขาว

บทที่ 1350

"ฮือๆ... อื้อ ปล่อย ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้"

เขาพูดไม่เป็นประโยค ปากอ้าค้างกว้างขึ้นเรื่อยๆ แต่หายใจไม่เข้า มือและเท้าดิ้นพล่านไม่หยุด

"ฉัน...จะ...บอก!"

พอได้ยินสองคำนี้ หัวใจที่ตึงเครียดของผมก็ผ่อนคลายลงในที่สุด แต่อกยังคงเจ็บแปลบเป็นระลอก ถึงแม้คนที่ถูกยกขึ้นจะเป็นเขา แต่อากาศในอกของผมกลับถูกดูดออกไปจนห...