ล่าดอกไม้เทพบุตรเขย

บทที่ 5

ผู้หญิงมีฐานะอะไรกัน!

ติดคุกไม่ติดคุกอะไรกัน!

หลักการบ้าบออะไรกัน!

ไปให้พ้นทั้งหมด

สิ่งที่ผมต้องการตอนนี้คือการครอบครองเธอให้สิ้น

แต่พอมองหน้าฮั่นปิงที่ดูเศร้าสร้อย ไฟในใจผมก็มอดลงไปครึ่งหนึ่ง ถึงผมจะไม่ใช่สุภาพบุรุษอะไร แต่ผมก็ไม่อยากทำตัวเลวร้าย

ส่งเธอกลับไปก่อนดีกว่า แต่ที่แน่ๆ คือยังไม่ได้กินเนื้อ ใจผมเลยหงุดหงิดสุดๆ!

ผมมือหนึ่งยันท้ายรถ พยุงตัวเอง อีกมือประคองฮั่นปิงที่เมาแอ๋

ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์เหมือนก่อนหน้านี้เลย โมโหจนด่าในใจไม่หยุด

ไอ้ของไร้ประโยชน์!

ตอนที่กูไม่ต้องการ มึงก็ฮึกเหิมเหมือนได้ฉีดยากระตุ้น คอยอวดศักดาตลอด

พอมีโอกาสให้มึงได้ลงสนาม มึงกลับหมดแรงทันที ช่างไร้ประโยชน์จริงๆ!

ผมรู้สึกเสียดาย รู้สึกว่าตัวเองไร้ค่า ผมเริ่มสงสัยว่าร่างกายตัวเองมีปัญหา

ในวันต่อๆ มา ปัญหานี้รบกวนจิตใจผมอยู่นาน จนภายหลังต้องขอบคุณผู้หญิงคนนั้นที่คอยให้กำลังใจ ผมถึงได้มั่นใจอีกครั้ง

พอไฟมอด ผมก็หมดอารมณ์ทุกอย่าง

ผมหยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก แล้วเช็ดเหงื่อที่หยดลงบนเสื้อของเธอ แต่พอเช็ดกลับแย่กว่าเดิม เพราะเนื้อผ้าดูดซับหมด เปียกชื้นไปทั้งบริเวณ

เสื้อกล้ามของเธอเมื่อเปียกแล้ว สีก็ยิ่งเข้มขึ้น แนบติดเนื้อตัว...

เมื่อเช็ดไม่สะอาด ก็ไม่เช็ดแล้วกัน ถ้าเธอเจอเข้าในภายหลัง ก็บอกว่าเธอเป็นคนอาเจียนเอง

ผมช่างฉลาดจริงๆ

กร๊ากๆ!

ผมเริ่มหารองเท้าของเธอ แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ

จู่ๆ ก็นึกขึ้นได้ว่า ตอนอยู่ที่ลานจอดรถของบาร์ ตอนที่ผมปิดประตูรถ มีอะไรบางอย่างกระเด็นออกไป

แม่ง!

นั่นรองเท้าเธอหรือเปล่า?

ต้องใช่แน่ๆ ไม่งั้นจะหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอได้ยังไง

แล้วจะทำยังไงดีล่ะ?

มองฮั่นปิงที่ผมพยุงไว้แต่ยังหลับได้

ในใจก็ลำบากใจ ไม่มีรองเท้าจะเดินยังไง คงไม่ให้เดินเท้าเปล่าตลอดทางหรอกนะ

ผมค่อยๆ ลุกขึ้น พยุงฮั่นปิงให้ลุกขึ้นด้วย ให้เธอพิงรถไว้ พยายามอย่างมากกว่าจะให้เธอยืนมั่นคง

กางเกงของเธอเป็นทรงรัดรูป ผมต้องใช้แรงมหาศาลกว่าจะจัดให้เธอเรียบร้อย

ผมถอนหายใจ ด้านล่างจัดการเรียบร้อยแล้ว ส่วนด้านบนผมก็หยิบเสื้อคลุมของเธอจากในรถมาคลุมให้

ผมก้มมองเสื้อเชิ้ตตัวเดียวที่มี กลอกตาไปมา ทันใดนั้นก็คิดวิธีได้

ผมจับข้อเท้าเธอ ค่อยๆ ยกขึ้นให้พ้นพื้นนิดหน่อย

ผมเอาเสื้อเชิ้ตของตัวเองพันเท้าเธอไว้ ถึงจะไม่หนามาก แต่ก็ป้องกันแมลงกัดได้

ช่วยไม่ได้ กูมีเสื้อผ้าแค่ชิ้นเดียวนี่แหละ ไม่มีอะไรเหลือแล้ว

ผมก็ต้องโป๊เปลือยไปเลย ผู้ชายตัวใหญ่ๆ เปิดอกหน่อยจะเป็นไร

จากนั้นผมก็ก้มตัวลง ยื่นมือไปอุ้มเธอขึ้นหลัง น้ำหนักเธอเบามาก ผมแบกได้สบาย เงยหน้ามองรอบๆ เห็นว่าไม่มีใคร

ถ้าตอนนี้มีใครให้หน้ากากกับชุดดำมาสักชุด มองผ่านๆ ผมคงดูเหมือนโจรลักพาตัวชั้นเลว

ล็อครถเรียบร้อยแล้ว ผมก็แบกเธอเดินไปที่บ้านของเธอ

โชคดีที่ตอนนี้เป็นช่วงดึก นอกจากยามที่เฝ้ากลางคืน ก็ไม่เห็นใครอื่นอีก

ถึงผมจะแบกเธอมาตลอดทางอย่างระมัดระวัง ผมก็ไม่อยากให้ใครเข้าใจผิดว่าเป็นโจรลักพาตัว ไม่งั้นผมคงต้องเข้าไปกินข้าวฟรีในคุกแน่ๆ

เพื่อป้องกันไม่ให้กล้องวงจรปิดในลิฟต์จับภาพได้ ผมแบกเธอเข้าทางบันได เดินขึ้นไปชั้น 6 โดยไม่หยุดพัก

ผมเปลือยท่อนบนแบกเธอแนบชิดแบบนี้ ถึงจะเหนื่อย แต่ก็ถือว่าได้รางวัลทางใจนิดหน่อย

เดินมาตลอดทาง เหงื่อผมท่วมหัว เหงื่อเริ่มซึมเข้าเสื้อคลุมของเธอแล้ว ผมก็ทำอะไรไม่ได้

ผมมาถึงหน้าห้อง 602 วางเท้าของฮั่นปิงลงพื้น มือหนึ่งยังพยุงเธอไว้ไม่ให้ล้ม อีกมือล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบกุญแจ เตรียมเปิดประตู

อาจเพราะผมเหนื่อยจากการปีนบันได ตอนที่ผมกำลังเปิดประตู ฮั่นปิงก็ลื่นไถลลงไปนั่งกับพื้น

พอนั่งลงปุ๊บ ฮั่นปิงที่หลับอยู่ก็ตื่นขึ้นมา แต่เธอยังไม่หายเมา เริ่มตีขาผมอีกแล้ว

เล่มที่หนึ่ง