บทที่ 2
"สวัสดี ฟู่ไป๋"
เสียงทุ้มต่ำดังขึ้น เหอยีเนียนเงยหน้าขึ้นมอง เห็นชายหนุ่มคิ้วเข้มตาคมยืนอยู่ตรงหน้า
"ฟู่ตัวเดียว ไป๋ที่แปลว่าสีขาว" ชายหนุ่มเห็นรอยยิ้มที่ยังไม่ทันจางหายไปจากมุมปากของเหอยีเนียน จึงยกมุมปากยิ้มบ้าง "คณะวิศวกรรมเครื่องกลครับ"
ชายคนนั้นน่าจะเป็นอัลฟ่า รูปร่างสูงใหญ่ ไว้ผมสั้นดูเรียบร้อย เขามีดวงตาลึกล้ำ ม่านตาสีดำสนิท เวลามองใครดูเหมือนจะจดจ่อและลึกซึ้ง
รอยยิ้มจางๆ ที่มุมปากทำให้เหอยีเนียนใจลอย คิดในใจว่าตำแหน่งอัลฟ่าหล่อที่สุดในมหาวิทยาลัย รองประธานสโมสรลู่ผู่คงรักษาไว้ไม่ได้แล้ว
แม้จะยืนรอใต้แดดร้อนมานาน แต่บนใบหน้าของฟู่ไป๋กลับไม่เห็นเหงื่อ มีเพียงกลิ่นฟีโรโมนหอมอ่อนๆ คล้ายชาขาวลอยอวลมาหาเหอยีเนียน
"ตึก 1 ห้อง 2-7" เหอยีเนียนพูดเสียงเบา "น้องรหัส เก็บฟีโรโมนหน่อย"
ฟู่ไป๋เลิกคิ้วมองเหอยีเนียนที่นั่งอยู่ตรงนั้น สายตากวาดมองใบหน้าขาวนวลของอีกฝ่ายรอบหนึ่ง แล้วจึงตอบ: "พี่รหัส ไม่ใช่ผมนะครับ"
"ชาขาว? ไป๋เหาอินเจิน?"
"..."
ฟู่ไป๋รู้สึกประหลาดใจ ในฐานะอัลฟ่าระดับสูง เขาสามารถควบคุมการปล่อยฟีโรโมนของตัวเองได้อย่างแนบเนียน เขามั่นใจว่าตอนนี้ฟีโรโมนของเขาไม่ได้แผ่ออกมาเลย กลิ่นชาขาวก็อ่อนจางอยู่แล้ว ในสภาพแวดล้อมที่วุ่นวายเช่นนี้ ยิ่งถูกกลบจนแทบไม่เหลือ เหอยีเนียนไม่น่าจะได้กลิ่น แถมยังแยกแยะประเภทได้อีก
เว้นแต่ว่าเขากับโอเมก้าตรงหน้านี้จะมีความเข้ากันได้สูงมาก
ฟู่ไป๋ยิ้มมุมปากอีกครั้ง "ขอโทษครับ ผมจะกลับไปติดแผ่นกั้นฟีโรโมนทันที"
เหอยีเนียนรู้สึกอึดอัดกับรอยยิ้มนั้น เขาเงยหน้ามองไปรอบๆ เพื่อหาคนพาไปที่หอพัก
พวกอัลฟ่าต่างอยากโชว์ตัวต่อหน้าโอเมก้า จึงหลบสายตาของเหอยีเนียนโดยสัญชาตญาณ ส่วนเบต้าและโอเมก้าที่เหลือต่างกระตือรือร้น แต่ละคนส่งสายตาให้เหอยีเนียน หวังว่าเขาจะเลือกตน
เจียงลุนที่น่าเชื่อถือไปเอารายชื่อที่อาจารย์แล้ว ส่วนรองประธานลู่ผู่คนเดียวที่ไม่หลบสายตาเขา กำลังถูกน้องๆ โอเมก้าล้อมอยู่ ไม่ทันเห็นว่าเหอยีเนียนมา
เหอยีเนียนถอนหายใจ หยิบบัตรผ่านประตูขึ้นมา "ไปกันเถอะ ฉันจะพาไป"
"รบกวนพี่รหัสแล้วครับ"
เหอยีเนียนถือว่าเป็นคนมีชื่อเสียงในมหาวิทยาลัย ระหว่างทางมีคนมากมายเข้ามาทักทาย พอเห็นฟู่ไป๋ที่อยู่ข้างๆ เขา ทุกคนก็อดไม่ได้ที่จะถามอีกประโยคสองประโยค เหอยีเนียนรู้สึกหงุดหงิดจากความร้อนอยู่แล้ว ต่อมาจึงไม่ตอบไม่แนะนำ มีคนเรียกเขา เขาเพียงพยักหน้าแล้วเดินต่อไป
ฟู่ไป๋เดินตามหลังเขา มองเห็นลำคอขาวบางส่วนที่โผล่พ้นปกเสื้อ จึงยื่นกระดาษให้เขาแผ่นหนึ่ง
"ขอบคุณ"
เหอยีเนียนไม่ได้มีเหงื่อออก เพียงแต่เกลียดแดดร้อนจัดช่วงปลายฤดูร้อนนี้เท่านั้น โชคดีที่หอพักไม่ได้ไกลนัก เหอยีเนียนพาฟู่ไป๋มาส่งที่หน้าตึก ชี้ไปที่ตึกทางขวามือพลางบอก "ตึกนี้แหละ ขึ้นไปได้เลย"
ฟู่ไป๋เห็นร้านสะดวกซื้อที่ชั้นล่าง ชี้ไปที่บริเวณร่มๆ ตรงนั้นแล้วพูดกับเหอยีเนียน "พี่รหัสรอผมตรงนี้สักครู่นะครับ"
เขาเดินเข้าไป ไม่นานก็ถือนมเย็นขวดหนึ่งออกมายื่นให้เหอยีเนียน "วันนี้ขอบคุณพี่รหัสมากครับ"
เหอยีเนียนรับไว้ในมือ แตะแผ่นกั้นฟีโรโมนของตัวเอง แล้วรับคำขอบคุณนั้น
"หลังเข้าค่ายทหาร สโมสรนักศึกษาจะรับสมาชิกใหม่ จะมาไหม?" เหอยีเนียนถาม