Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 109

ฟู่ไป๋เข้าใจความคิดเล็กๆ ที่อายๆ ของเขา รอให้เขาออกมาจากห้องน้ำก่อนจึงอุ้มเขาขึ้นมาอีกครั้ง

"ผมเดินเองได้" เหอยี่เนี่ยนดิ้นขา "ก็ไม่ได้... ไม่ได้เป็นการมาร์กแบบสมบูรณ์สักหน่อย"

ฟู่ไป๋วางเขาลงบนเตียงในห้องนอนอีกห้องหนึ่ง "รอให้คุณยอมให้อภัยผมก่อนนะ เหอยี่เนี่ยน"

เหอยี่เนี่ยนไม่ตอบรับคำพูดของเขา หา...