บทที่ 2
ยางเฉิน: นักสืบหนุ่มผู้พลิกคดี
ยางเฉินลูบใบหน้าอันหล่อเหลาของตัวเองขณะเดินออกจากประตูใหญ่ของสถานีตำรวจ
ขณะนั้นเป็นเวลาสี่ทุ่มพอดี บนถนนมีคนเดินไม่มากนัก เดินไปได้ไม่ไกล ยางเฉินก็ได้ยินเสียงผู้หญิงกรีดร้องลอยมาแว่วๆ จากข้างหน้า พอตั้งใจฟังดีๆ เสียงนั้นช่างคุ้นหูอยู่ไม่น้อย...
ยางเฉินไม่ได้คิดอะไรมาก รีบเดินตามเสียงไป พอมาถึงปากตรอกเล็กๆ แห่งหนึ่ง เขาก็เห็นชายฉกรรจ์สี่คนกำลังรุมฉีกเสื้อผ้าหญิงสาวคนหนึ่งอย่างบ้าคลั่ง
"ถ้าพวกแกกล้าแตะต้องฉันแม้แต่เส้นผม พ่อฉันต้องมาเอาชีวิตพวกแกแน่!" หญิงสาวกรีดร้องขู่
"ฮ่าๆๆ... พ่อของเธองั้นเหรอ... บอกให้รู้ไว้เลย ที่นี่มันตรอก ต่อให้เธอตะโกนจนเสียงแหบก็ไม่มีใครมาช่วยหรอก..." เสียงหยาบกระด้างของพวกชายฉกรรจ์นั้นฟังดูน่ากลัวราวกับปีศาจ
"ช่วยด้วย!... ฉันเป็นเอดส์นะ อย่านะ!..." หญิงสาวพยายามต่อสู้อย่างสุดกำลัง แต่การต่อต้านของเธอก็พ่ายแพ้ต่อความรุนแรงของชายทั้งสี่อย่างรวดเร็ว
"พี่หมาว... เธอบอกว่าเธอเป็นเอดส์นะ จะเป็นเรื่องจริงไหมครับ?" หนึ่งในพวกนักเลงถามอย่างกังวล
"เหี้ย! เธอพูดแกก็เชื่อเลยเหรอ ผู้หญิงเกรดพรีเมียมขนาดนี้ แกเคยเจอกี่คนแล้ว จัดไปก่อนค่อยว่า..." ชายฉกรรจ์ที่ถูกเรียกว่าพี่หมาวรีบปลดเสื้อผ้าตัวเอง กำลังจะ...
ในตอนนั้นเอง พี่หมาวได้ยินเสียงหนึ่งดังมาจากด้านหลัง "น้องชาย กางเกงนายดูเหมือนจะปลดยากนะ จะให้พี่ช่วยไหม"
พี่หมาวคิดว่าเป็นพวกเดียวกัน จึงไม่ได้สนใจ แค่พูดลอยๆ ว่า "ไม่ต้องช่วยหรอก... เหี้ย! อย่าเรียกตัวเองว่า 'พี่' มั่วซั่ว"
พี่หมาวพูดยังไม่ทันขาดคำ ร่างก็ลอยออกไป "โครม!" กระแทกพื้นเสียงดัง สมองมึนงง "ใครวะไอ้เหี้ยนี่ ทำไม่ดีจริงๆ ไม่ใช่ตกลงกันแล้วเหรอว่ากูจะเป็นคนแรก..."
"พี่หมาว... ไม่ใช่พวกเรานะ..." นักเลงอีกสามคนพูดพร้อมกัน
พี่หมาวได้สติ สายตาจับจ้องที่ยางเฉิน "ไอ้น้อง หยิบอาวุธ! ตีมันให้ตาย"
ฉิว! ฉิว! ฉิว!
ชายฉกรรจ์ทั้งสามรีบคว้าอิฐบล็อกจากพื้น แล้วพุ่งเข้าใส่ยางเฉินทันที
ยางเฉินเบี่ยงตัวเล็กน้อย อิฐบล็อกก้อนแรกเฉียดใบหน้าเขาไปอย่างหวุดหวิด ยางเฉินพลันยื่นมือคว้าข้อมือของชายคนนั้นไว้ ดึงขึ้น พลิกร่างหนักกว่าสองร้อยชั่งของชายฉกรรจ์ให้ล้มคว่ำลงกับพื้น
ชายฉกรรจ์คนที่สองแอบมาด้านหลังยางเฉิน ฟาดอิฐบล็อกใส่ท้ายทอยอย่างไร้ปรานี ดูเหมือนยางเฉินกำลังจะถูกฟาดจนสมองแตก แต่ไม่มีใครคาดคิดว่ายางเฉินจะหมุนตัวกะทันหัน พร้อมกับอาศัยแรงหมุนเตะขาขวาสูงขึ้นอย่างแรง ถีบเข้าที่คางของชายฉกรรจ์คนที่สองจนลอยไปกระแทกต้นไม้ ได้ยินเสียง "กร๊อบ" คงเป็นกระดูกหัก
ชายฉกรรจ์คนที่สามไหวพริบดีมาก อิฐบล็อกที่กำลังจะฟาดเข้าที่หน้าอกยางเฉิน กลางทางพลันเปลี่ยนทิศ หันไปฟาดขาขวาที่ยางเฉินเพิ่งเตะออกไป!
ไม่คาดคิดว่ายางเฉินไม่ดึงขาขวากลับ แต่ใช้ขาซ้ายเป็นแกน หมุนขาขวารอบตัว ฟาดเข้าที่ศีรษะของชายฉกรรจ์อย่างจัง
"พรวด!"
ชายฉกรรจ์คนนั้นพ่นเลือดสดๆ ออกมาทันที ร่างลอยขึ้นกระแทกพื้นเสียงดัง "โครม!" ไม่อาจขยับได้อีก
ภาพนี้ทำให้ทั้งหญิงสาวและพี่หมาวตกตะลึง
ยางเฉินเพียงยกมือเท้าเอว ก็สามารถจัดการชายฉกรรจ์ทั้งสามคนให้นอนแผ่อยู่บนพื้นขยับตัวไม่ได้ ทั้งกระบวนการใช้เวลาเพียงชั่วพริบตา
ภาพเหตุการณ์เช่นนี้ พวกเขาเคยเห็นแต่ในทีวี และก็เป็นละครกำลังภายในเท่านั้น ไม่คิดว่าวันนี้จะได้เห็นเวอร์ชั่นคนจริง
ยางเฉินเดินไปหยุดตรงหน้าพี่หมาว ตบแก้มเบาๆ "คราวนี้แค่สั่งสอน ถ้าคราวหน้าฉันเห็นพวกนายทำเรื่องชั่วช้าอีก ฉันจะให้นายม้วนเสื่อคลานออกจากเมืองชิงโจว"
ยางเฉินลุกขึ้นจะเดินจากไป พี่หมาวรีบถาม "น้องชายอยู่สายไหน?"
ยางเฉินยิ้มเล็กน้อย "พี่ไม่มีสังกัด ไม่มีสาย รีบไปซะ อย่าให้น้องชายเห็นหน้าพวกนายอีก"
ยางเฉินเดินไปหาหญิงสาวที่เสื้อผ้าหลุดลุ่ย ถามอย่างเป็นห่วง "เธอไม่เป็นไรนะ"
เมื่อเห็นใบหน้าของหญิงสาวคนนั้น ยางเฉินถึงกับช็อก!
คนนี้คือเฉินจื่อชง!
เฉินจื่อชงวันนี้ถือว่าโชคร้ายสุดๆ เมื่อครู่ตอนออกจากสถานีตำรวจ มีตำรวจชายใจดีคนหนึ่งบอกว่าจะไปส่งเธอที่บ้าน แต่เธอใจน้อยไม่ยอมรับข้อเสนอ อีกทั้งเห็นว่าตำรวจคนนั้นหน้าตาดูลามกอยู่บ้าง จึงไม่ตอบตกลง ผลก็คือเดินมาไม่ไกลก็เจอพวกนักเลงพวกนี้เข้า โชคดีที่ยางเฉินมาทันเวลา...
"ฮือๆ... อย่าคิดนะว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะซาบซึ้งใจ แล้วยกโทษให้นาย ถ้าไม่ใช่เพราะนายลวนลามฉัน ฉันก็จะไม่ไปโรงพัก ถ้าไม่ได้ไปโรงพัก ฉันก็จะไม่เจอเรื่องแบบนี้ ทั้งหมดเป็นความผิดของนายนั่นแหละ! ฮือๆ..." เฉินจื่อชงพูดทั้งน้ำตาคลอ
ยางเฉินได้ยินคำพูดของเธอแล้ว รู้สึกขนลุกซู่ ผู้หญิงคนนี้ ยิ่งไม่ยุ่งด้วยยิ่งดี
"ถ้าเธอไม่เป็นไร ฉันจะกลับแล้ว ดึกแล้ว ระวังตัวด้วยล่ะ"
ยางเฉินเดินไปได้ไม่กี่ก้าว เฉินจื่อชงก็วิ่งตามมา ใบหน้าเปื้อนน้ำตา พูดอย่างเขินอาย "นาย...บ้านนายอยู่ที่ไหนเหรอ?"
"เธอจะทำอะไร?"
"บ้านฉันอยู่ไกลจากที่นี่มาก ตอนนี้ก็ดึกแล้ว ไม่มีแท็กซี่ด้วย ฉันคิดดูแล้ว ผู้หญิงคนเดียวอยู่ข้างนอกไม่ค่อยปลอดภัย... คืนนี้ฉันจะ...จะไปนอนที่บ้านนายสักคืน บ้านนายน่าจะมีคนอื่นอยู่ด้วยใช่ไหม?"
มองดูเฉินจื่อชงที่เปลี่ยนท่าทีเร็วมาก ยางเฉินได้แต่อึ้ง "ถ้าเธอไม่กลัวว่าฉันจะกินเธอล่ะก็ ตามมาสิ"
ขณะออกมาจากตรอกตัน เฉินจื่อชงที่เดินตามหลังยางเฉินพลางจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ไม่ทันสังเกตเห็นความกังวลที่ปรากฏบนใบหน้าของยางเฉิน "ฉันออกจากคุกเถี้ยนซัวมาสามเดือนกว่าแล้ว ทำไมเสี่ยวเยว่ยังไม่มาหา นางหนีออกมาไม่ได้หรือไง?"
ยางเฉินเงยหน้าขึ้นอย่างเงียบๆ สายตาลึกล้ำดั่งทะเล "ดูท่า ฉันต้องหาทางสืบข่าวแล้วล่ะ"