Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 142

เวลาเหมือนสายน้ำ ผ่านไปอย่างไม่รู้ตัวเพียงชั่วข้ามวัน

ยามเย็นหลังเลิกเรียน ลู่เฉินเพิ่งก้าวออกจากประตูโรงพยาบาล ก็เห็นเซี่ยปิ่งหรานกำลังวิ่งไล่ตามชายสองคนในเสื้อแขนสั้นสีดำบนถนน พร้อมตะโกนไม่หยุด

"หยุดนะ พวกแก! กล้าดีปล้นกลางวันแสกๆ! เบื่อชีวิตแล้วหรือไง!"

"ถ้าแน่จริงก็ตามมาให้ทัน ไม่งั้นก็ลาก่...