กลิ่นหอมเย้ายวน

บทที่ 5

ไอ้เหี้ย!

ปฏิกิริยามันไวเกินไปแล้ว

แค่มองดูนิดเดียว มันก็แข็งขึ้นมาทันที

โจวเสี่ยวเฉียงบ่นพึมพำพลางตบน้องชายตัวเองเบาๆ

เขาย่องไปด้านหน้าของชายร่างอ้วน พอเห็นใบหน้ากลมมันวาวเหมือนพระจันทร์เต็มดวงและดวงตาปูดโปนเป็นเอกลักษณ์ เขาแทบจะหลุดหัวเราะออกมา

เขารู้จักไอ้หมอนี่ เคยมีเรื่องเกี่ยวข้องกันมาก่อน

หวังโส่วผิง หมอประจำห้องพยาบาลหมู่บ้านต้าหวัง นับว่าเป็นหมอแผนจีนโบราณคนหนึ่ง แต่เดิมเป็นหมอเท้าเปล่า หลังการปฏิรูปการแพทย์ก็ไปสอบใบประกอบวิชาชีพ กลายเป็นหมอชนบทที่มีใบอนุญาตอย่างเป็นทางการ

"หวังโส่วผิง แกมันเลวยิ่งกว่าสัตว์ ถึงยังไงเราก็แซ่เดียวกัน แกกล้าทำแบบนี้กับฉัน ไม่กลัวฟ้าผ่าบ้างหรือไง?"

สาวผมทองจ้องหวังโส่วผิงด้วยสายตาเคียดแค้น

สาวผมทองชื่อหวังซินเหยียน เป็นแพทย์แผนกสูตินรีเวชที่โรงพยาบาลประชาชนเมืองชิงซาน จบการศึกษาจากคณะแพทยศาสตร์มหาวิทยาลัยหัวซี สาขาเวชศาสตร์คลินิก เป็นนักศึกษาปริญญาเอกโดยตรงแปดปี

เดือนที่แล้วหวังซินเหยียนรับคนไข้รายหนึ่งที่เป็นโรคอ่อนเพลียเรื้อรัง ยาและตำรับที่ควรใช้ก็ลองหมดแล้ว แต่ไม่ได้ผล เธอได้ยินหมอแผนจีนโบราณคนหนึ่งบอกว่า ปลาไหลอายุร้อยปีสามารถรักษาโรคอ่อนเพลียได้

หลังจากสอบถาม เธอรู้ว่าในบ่อน้ำบนเขายาหวังมีปลาไหลอายุร้อยปีอยู่ตัวหนึ่ง เพื่อรักษาคนไข้รายนั้น เธอจึงเข้าไปในเขายาหวังคนเดียวพร้อมอุปกรณ์

โชคของเธอแย่มาก เช้านี้กินอะไรไม่สะอาดเข้าไป พอเข้าป่าไปไม่นาน ก็เกิดท้องเสีย ถ่ายไปแล้วสี่รอบ จนหมดแรง มือไม้อ่อนแรง

ที่แย่กว่านั้นคือ เธอมาเจอหวังโส่วผิงไอ้หื่นแก่นี่เข้า หวังโส่วผิงไม่ช่วยเธอ ซ้ำยังซ้ำเติม ฉวยโอกาสจะล่วงเกินเธอในที่เปลี่ยวนี้

"อีตัวดี นี่แกหาเรื่องเอง แกไม่ใช่หรือที่ทำตัวเก่งนัก กูจะเหยียบแกให้จม" หวังโส่วผิงยื่นพุงเบียร์กลมๆ บุกเข้าไปหา

ที่หวังโส่วผิงจะล่วงเกินหวังซินเหยียนมีเหตุผล นอกจากเจ้าชู้อยากเล่นสาวสวยแล้ว ส่วนใหญ่เป็นเพราะต้องการแก้แค้น

เมื่อครึ่งเดือนก่อน หวังซินเหยียนทำให้เขาเสียธุรกิจไปหนึ่งราย

วันนั้นเขาเจอคนไข้เป็นลมที่หน้าโรงพยาบาลชิงซาน เห็นว่าอีกฝ่ายดูมีฐานะ เขาเกิดความโลภ โกหกหลอกลวงอีกฝ่ายว่าเป็นมะเร็งกระเพาะ

ขณะที่เขาพูดจนน้ำลายกระเด็น กำลังจะโน้มน้าวให้อีกฝ่ายยอมรับการรักษาด้วยตำรับลับสืบทอดจากบรรพบุรุษ หวังซินเหยียนกินข้าวเที่ยงเสร็จกลับมาพอดี มาเจอเหตุการณ์นี้เข้า

คนคนนั้นเป็นคนไข้เก่าของเธอ เธอมองปราดเดียวก็รู้ว่าเขาเป็นลม จึงกดจุดเหอกู่ของเขาทันที ไม่นานก็ดีขึ้น กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง

หวังซินเหยียนหัวเราะเยาะและต่อว่าหวังโส่วผิง บอกว่าเขาเห็นแก่ผลประโยชน์ เพื่อเงิน ถึงกับใจร้ายหลอกลวงคนไข้ พวกที่ไร้จรรยาบรรณแบบนี้ เป็นตัวเสื่อมเสียในวงการแพทย์ ไม่มีคุณสมบัติพอจะเป็นหมอ

หวังโส่วผิงรู้สึกเหมือนถูกตบหน้าอย่างแรงหลายที นอกจากเสียธุรกิจใหญ่ไปเปล่าๆ แล้ว ยังถูกหน้าแตกต่อหน้าคนอื่น นับจากนั้นมา เขาก็เกลียดหวังซินเหยียนเข้ากระดูกดำ

ในสถานการณ์ปกติ เขาไม่กล้าไปแก้แค้นหวังซินเหยียนในเมือง แต่สวรรค์ให้โอกาสเขาแก้แค้น วันนี้เขามาที่เขายาหวังเพื่อจับงูลายปล้องมาดองเหล้า บังเอิญเจอหวังซินเหยียน ความเกลียดชังพลุ่งพล่าน เขาจึงตัดสินใจแก้แค้นเธออย่างสาสม

"นาย...อย่าเข้ามานะ...ถ้านายเข้ามาอีก...ฉันจะร้องเรียกคน" หวังซินเหยียนกอดอกสั่นเทา ถอยหลังไปเรื่อยๆ สะดุดล้มหงายหลัง

"หวังซินเหยียน ต่อให้เธอร้องจนคอแตก ก็ไม่มีใครมาหรอก ยอมกูดีๆ เถอะ! ถ้ากูสนุก บางทีอาจจะไม่เอารูปอนาจารไปลงเน็ตก็ได้"

พอเห็นหวังซินเหยียนล้มเอง หวังโส่วผิงหัวเราะร่าอย่างสะใจ กระโจนเข้าไป มือหนึ่งกดหวังซินเหยียนไว้ อีกมือเอื้อมไปคว้าหน้าอก...