กลิ่นหอมเย้ายวน

บทที่ 4

"อ๊ะ...ไอ้ลามก...ไอ้ต่ำทราม!"

จุดที่เป็นความลับที่สุดถูกผู้ชายเห็นเข้า หลานเสวี่ยกรีดร้องอย่างเกรี้ยวกราด รีบหนีบขาแน่น มือไม้พันกันรีบดึงกระโปรงลงอย่างทุลักทุเล

"เอ่อ...มันเป็นอุบัติเหตุน่ะ" โจวเสี่ยวเฉียงอธิบายอย่างเก้อเขิน แต่ก็ยังไม่ยอมละสายตา ยังคงจ้องมองอย่างหิวกระหาย อยากจะทำอะไรสักอย่างเพื่อระบายความรู้สึก

"ไอ้โจวขี้เหม็น ยังจะมองอีกเหรอ?" แก้มทั้งสองข้างของหลานเสวี่ยแดงก่ำ แทบจะมีเลือดหยดออกมา เมื่อเห็นว่าโจวเสี่ยวเฉียงยังคงจ้องตาไม่กะพริบอยู่ตรงนั้น เธอจึงใช้นิ้วชี้และนิ้วกลางแทงเข้าที่ดวงตาเขา

"ผู้หญิงนี่โหดร้ายที่สุด ฉันเพิ่งช่วยเธอไป มือฉันยังเปียกน้ำของเธออยู่เลย! แล้วเธอจะแทงตาฉันเหรอ? โหดเกินไปแล้วนะ?" โจวเสี่ยวเฉียงกลิ้งตัวหลบทันที หลีกหนีมือน้อยๆ ของเธอ

"เรื่องวันนี้ ถ้านายกล้าไปพูดเพ้อเจ้อละก็ ฉันจะไม่ไว้ชีวิตนาย" หลานเสวี่ยไม่ใช่ผู้หญิงใจร้าย เมื่อกี้แค่ขู่โจวเสี่ยวเฉียงเท่านั้น เห็นเขาหลบไปแล้วก็ไม่ได้ไล่ตามอีก

นึกถึงว่าข้างล่างยังโล่งๆ ไม่มีความรู้สึกปลอดภัยเลย หลานเสวี่ยคว้ากางเกงในและกางเกงรัดรูปที่เปียกชื้น แล้ววิ่งหายเข้าไปในพุ่มหญ้าเสจ นั่งยองๆ เริ่มสวมกางเกง

"พี่สะใภ้ ต้องการให้ผมช่วยไหม?" โจวเสี่ยวเฉียงหันไปมอง พบว่าหลานเสวี่ยหายไปในพุ่มหญ้าเสจลึกแล้ว

"ไอ้โจวขี้เหม็น นายอยากตายหรือไง?"

จากในพุ่มไม้ลึก ได้ยินเสียงประชดประชันของหลานเสวี่ย

"ไอ้ทากตัวน้อย นายนี่โชคดีจริงๆ ตายใต้ดอกโบตั๋น เป็นผีก็ยังเจ้าชู้ ตายก็คุ้ม" โจวเสี่ยวเฉียงดีดนิ้วชี้ขวาสองสามที

ได้รับแรงสั่นสะเทือน ทากปล่อยออกอย่างรวดเร็ว วาดเส้นโค้งสีเขียวอมฟ้า ทากตกลงพื้นอย่างรวดเร็ว

โจวเสี่ยวเฉียงเหยียบมันจนเละเป็นหยดเลือด แล้วเดินไปทางสระน้ำ

แต่ยังไม่ทันเดินไปไกล ก็มีเสียงน่าสมเพชดังขึ้นจากในทุ่งหญ้าสูงครึ่งคน

"ฮ่าๆ อีตัวดี วันนี้แกมาส่งตัวถึงที่แล้ว กูจะต้อนรับแกให้ดี ถอดเสื้อผ้าแล้วถ่ายรูปลามกเอาไปลงเน็ต ดูซิว่าต่อไปแกจะยังหยิ่งได้อีกไหม?"

โจวเสี่ยวเฉียงชะงัก แล้วก้าวเท้าไปยังทุ่งหญ้านั้น

ในพุ่มหญ้าสูงครึ่งคนมีคนสองคนยืนอยู่ ชายคนหนึ่งยืนด้านข้างหันมาทางโจวเสี่ยวเฉียง มองไม่เห็นหน้า ส่วนหญิงอยู่ในตำแหน่งสองนาฬิกาของโจวเสี่ยวเฉียง สามารถมองเห็นเธอได้ชัดเจน

โจวเสี่ยวเฉียงหมอบอยู่ในพุ่มหญ้า พินิจพิจารณาอย่างละเอียด

นั่นเป็นใบหน้าที่งดงามถึงขีดสุด ที่ไม่มีใครจะตำหนิได้ คิ้วตาดั่งภาพวาด ผิวดั่งหยก ปากเหมือนเชอร์รี่ ชวนให้หลงใหล ริมฝีปากอิ่มเอิบ แต่มีความซีดขาวอย่างผิดปกติ

ถ้าหลานเสวี่ยเป็นหน้ารูปเมล็ดแตงที่สมบูรณ์แบบที่สุด สาวผมทองคนนี้ก็เป็นหน้ารูปหยดน้ำที่สมบูรณ์แบบที่สุด ในความทรงจำของโจวเสี่ยวเฉียง เขาไม่เคยเห็นใบหน้ารูปหยดน้ำที่ประณีตกว่านี้มาก่อน

พูดถึงแค่หน้าตาและบุคลิก เธอกับหลานเสวี่ยอยู่ในระดับเดียวกัน แต่รูปร่างของเธอดูเหมือนจะดีกว่าหลานเสวี่ย เสื้อกล้ามรัดรูปสีดำถูกดันจนนูนขึ้น ทั้งสองเต้าใหญ่โตราวกับจะทะลุออกมาจากเสื้ออย่างโอหัง

ความแตกต่างที่ชัดเจนที่สุดคือ หลานเสวี่ยมีเสน่ห์อ่อนหวาน มีความเย้ายวนแต่ไม่ถึงกับโฉ่งฉ่าง ส่วนสาวผมทองนั้นเย็นชาดั่งน้ำแข็ง งดงามดั่งกุหลาบ โดยเฉพาะความหยิ่งทะนงและความเย็นชาที่แผ่ซ่านออกมาจากกระดูก

โจวเสี่ยวเฉียงรู้สึกว่า สาวผมทองคนนี้อาจไม่ใช่คนเมืองชิงซาน เพราะในเมืองชิงซานไม่มีผู้หญิงที่งามเทียบเท่าหลานเสวี่ยได้ แต่เสน่ห์ของสาวงามคนนี้กลับเหนือกว่าหลานเสวี่ยอีกขั้น

ความเย็นชาและความหยิ่งทะนงของเธอดึงดูดสายตาผู้ชายได้ง่ายกว่า และยังกระตุ้นความต้องการพิชิตของผู้ชายได้มากกว่า แต่ผู้ชายทั่วไปคงไม่กล้าไปยุ่งกับเธอ

ทำไมดูคุ้นตานะ? เคยเห็นเธอที่ไหนมาก่อนหรือเปล่า?

มองใบหน้าสมบูรณ์แบบที่เย็นชาดั่งน้ำแข็ง งดงามดั่งกุหลาบนั้น โจวเสี่ยวเฉียงรู้สึกคุ้นๆ แต่นึกไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหน

เขามั่นใจว่าไม่ได้เจอในความฝันแน่นอน

สาวผมทองตอนนี้ดูลำบากใจ แต่มากกว่านั้นคือความโกรธและความจนใจ ร่างกายสั่นเล็กน้อย หน้าอกกระเพื่อมรุนแรง ตามจังหวะลมหายใจที่สับสน สองเต้าอวบอิ่มสั่นไหวอย่างไร้จังหวะ ก่อคลื่นระลอกใหญ่ ชวนให้หลงใหล

โจวเสี่ยวเฉียงกลืนน้ำลาย ก้มมองลงไป แล้วก็ถึงกับตะลึง