กลิ่นหอมเย้ายวน

บทที่ 2

ตาของโจวเสี่ยวเฉียงเบิกกว้างขึ้นเรื่อยๆ ขณะที่ใบหน้าเริ่มปรากฏรอยเขินอายจางๆ

หลานเสวี่ยอี้ยังคงนั่งแบะขา มือซ้ายจับชายกระโปรง มือขวากำกางเกงรัดรูปสีดำปิดบริเวณท้องน้อยไว้ ปกปิดทัศนียภาพอันลึกลับนั้นไว้อย่างมิดชิด

โจวเสี่ยวเฉียงไม่ทันเห็นกางเกงรัดรูปมาก่อน นึกว่าเธอเป็นคนใจกล้าไม่ใส่กางเกงในออกจากบ้านตอนกลางวัน แต่ที่แท้เขาคิดมากเกินไปเอง

ถ้านับความสัมพันธ์ตามตระกูลโจว หลานเสวี่ยอี้ก็คือพี่สะใภ้ของเขา โจวเสี่ยวหมิงเป็นพี่ชายฝ่ายพ่อ แม้ว่าทั้งสองครอบครัวจะไม่ถูกกันและแทบไม่ค่อยได้พบปะกัน แต่ลำดับอาวุโสก็ยังคงอยู่

พี่ชายโจวเสี่ยวหมิงไม่เคยมองเขาด้วยสายตาดีๆ ตั้งแต่เล็กจนโต ไม่เคยให้หน้าเขาสักครั้ง หลังจากที่เขาเรียนจบมหาวิทยาลัยกลับมาเปิดคลินิก โจวเสี่ยวหมิงก็คอยเยาะเย้ยลับหลังอยู่เรื่อย แถมยังพนันกับคนอื่นว่าคลินิกของเขาจะอยู่ไม่ถึงครึ่งเดือนก็ต้องปิด

"เฉียง! ทำหน้าอะไรของนายน่ะ" หลานเสวี่ยอี้แก้มแดงก่ำ รีบปล่อยกระโปรงแล้วหุบขาเข้าหากัน จ้องโจวเสี่ยวเฉียงที่มีสีหน้าประหลาดด้วยความโมโห

"พี่สะใภ้ พี่ช่างกล้าจริงๆ กลางวันแสกๆ แล้วยังจะ..." โจวเสี่ยวเฉียงจ้องมองขาเรียวบางกลมกลึงดั่งหยกอย่างไม่ละสายตา

"ยังจะมองอีก!"

หลานเสวี่ยอี้หน้าแดงด้วยความอาย เอียงตัวเล็กน้อย ยกมือขึ้นทำท่าจะตี

"พี่เรียกให้ผมช่วย แล้วยังกลัวผมมองอีกเหรอ" โจวเสี่ยวเฉียงพูดอย่างหน้าตาเฉย

"มีอะไรบางอย่างมุดเข้าไปข้างใน ฉันพยายามเอาออกมาไม่ได้สักที นายเป็นหมอนี่ เรื่องนี้ฝากนายแล้วนะ" หลานเสวี่ยอี้พูดด้วยใบหน้าแดงก่ำ

"อะไรกันล่ะ"

"ไม่รู้สิ... อ๊า!"

หลานเสวี่ยอี้รู้สึกว่ามีบางอย่างกำลังขยับอยู่ข้างใน ความรู้สึกชาซ่านแล่นไปทั่วร่าง ร่างกายอ่อนระทวย เลื่อนไถลลงจากตะกร้าหาบ ทรุดลงกับพื้นอย่างหมดแรง

"พี่สะใภ้ เป็นอะไรไป"

โจวเสี่ยวเฉียงวิ่งเข้าไปหา คว้าแขนพยุงเธอขึ้น ให้เธอพิงกับตะกร้าหาบ

พวกเขาอยู่ใกล้กันมาก โจวเสี่ยวเฉียงสูดกลิ่นหอมของสาวใหญ่ที่โชยมาอย่างละโมบ ร่างกายเริ่มร้อนผ่าว กางเกงเริ่มตึงขึ้นมาอีกครั้ง

"เฉียง นายต้องช่วยฉันนะ ไม่ว่าจะใช้วิธีไหนก็ตาม ต้องเอาของบ้านี่ออกมาให้ได้" หลานเสวี่ยอี้หลับตาพลางหอบหายใจไม่หยุด

"เกิดอะไรขึ้นกันแน่" โจวเสี่ยวเฉียงจับข้อมือขวาของหลานเสวี่ยอี้เพื่อจับชีพจร พบว่าลมหายใจของเธอวุ่นวาย แต่ไม่เหมือนคนป่วย เป็นเพราะความตื่นเต้นและหวาดกลัวอย่างรุนแรง

หลานเสวี่ยอี้ลืมตาขึ้น มองโจวเสี่ยวเฉียงด้วยสายตาที่ทั้งอยากพูดแต่ก็ยังเขินอาย แล้วจึงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้น

ช่วงไม่กี่วันมานี้พ่อของเธอนอนไม่หลับ ทุกคืนนอนไม่ค่อยได้ เธอได้ยินมาว่าถ้าเอาหญ้าหางหนูหอมใส่ในหมอนจะช่วยให้นอนหลับได้

วันนี้เธอกินข้าวเช้าเสร็จก็เข้าไปในภูเขา วุ่นวายอยู่จนป่านนี้ก็ยังหาหญ้าหางหนูหอมไม่เจอ

ประมาณครึ่งชั่วโมงก่อน เธอเข้าไปปัสสาวะในพุ่มหญ้า จากนั้นเธอรู้สึกเหมือนมีแมลงไต่ผ่านข้างล่าง ตอนนั้นเธอไม่ได้สนใจ แต่ไม่นานข้างในก็เริ่มคัน เหมือนมีแมลงกำลังไต่อยู่ และยิ่งคันขึ้นเรื่อยๆ

"ตรงนั้นของพี่บาดเจ็บรึเปล่า" โจวเสี่ยวเฉียงขยับจมูกอูมที่เหมือนหัวเสือ ได้กลิ่นคาวเลือดจางๆ ลอยมาจากท้องน้อยของหลานเสวี่ยอี้

จมูกของโจวเสี่ยวเฉียงไม่เหมือนคนทั่วไป การดมกลิ่นของเขาแทบจะเทียบเท่ากับจมูกสุนัขได้เลย สำหรับการแยกแยะกลิ่นของยาสมุนไพรจีน ประสาทดมกลิ่นของเขาเหนือกว่าสุนัขด้วยซ้ำ

"ไม่... ไม่ได้บาดเจ็บ แต่... แต่ประจำเดือนเพิ่งหมด เช้านี้ยังไม่ได้ล้าง..." หลานเสวี่ยอี้หลบสายตาเร่าร้อนของโจวเสี่ยวเฉียงอย่างเขินอาย

"บนภูเขา อะไรที่ชอบกลิ่นคาวเลือดที่สุด" โจวเสี่ยวเฉียงยังคงจ้องมองท้องน้อยของเธอไม่วางตา

"นาย... นายหมายความว่าฉันโดนทากเหรอ" หลานเสวี่ยอี้ตาเบิกโพลง ถามด้วยความตื่นตระหนก

"พี่สะใภ้ ยินดีด้วยครับ! พี่ทายถูก..." โจวเสี่ยวเฉียงพยักหน้า สิ่งที่มุดเข้าไปในตัวหลานเสวี่ยอี้คือทากภูเขา มักซ่อนตัวในพุ่มหญ้าและต้นไม้ ไวต่อกลิ่นคาวเลือดเป็นพิเศษ

"ไอ้เฉียงบ้า รีบคิดหาวิธีสิ! จะทำยังไงถึงจะเอาทากบ้านั่นออกมาจากข้างในได้" หลานเสวี่ยอี้หน้าซีด มีเหงื่อเย็นผุดเต็มหน้าผากและใบหน้า

เธอไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะโชคร้ายขนาดนี้ เพิ่งผ่านความทรมานจากประจำเดือนไป แค่เข้าไปปัสสาวะในพุ่มหญ้าก็ยังโดนทากเล่นงาน

"วิธีที่ดีที่สุดก็คือ ใช้นิ้วของผมล่อทากออกมา!"

โจวเสี่ยวเฉียงเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นใช้ก้อนหินขูดนิ้วชี้ขวาของตัวเองจนเลือดออก แล้วโบกนิ้วที่มีเลือดไหลให้หลานเสวี่ยอี้ดู แล้วเหลือบมองท้องน้อยแบนราบของเธอ

แก้มของหลานเสวี่ยอี้แดงฉานทันที แดงไปถึงใบหู อายจนไม่กล้าเงยหน้า ก้มหน้าลงต่ำ ดูเหมือนกำลังจมอยู่กับความคิด

"อ๊ะ... จริงๆ แล้วต้องทำแบบนี้เท่านั้นเหรอ" หลานเสวี่ยอี้หน้าแดงเหมือนไฟ พึมพำอย่างเขินอาย

"ถ้าพี่มีวิธีที่ดีกว่า ผมก็ฟังพี่ครับ" โจวเสี่ยวเฉียงยักไหล่

"หันหลังไป ปิดตาด้วย"

หลานเสวี่ยอี้กัดริมฝีปากล่าง ดิ้นรนอยู่พักใหญ่ แต่คิดวิธีที่ดีกว่าไม่ออก จึงจำต้องยอมรับวิธีอันน่าอึดอัดของโจวเสี่ยวเฉียง

โจวเสี่ยวเฉียงค่อยๆ หันหลังให้อย่างเชื่องช้า

หลานเสวี่ยอี้คว้ากางเกงรัดรูปมาสวมที่ศีรษะของโจวเสี่ยวเฉียง ปิดตาเขาไว้อย่างมิดชิด

เธอยังไม่วางใจ จึงถอดกางเกงในออกมาคลุมทับไว้อีกชั้น

"พี่สะใภ้ กางเกงในของพี่หอมจังเลย!"

ได้สูดกลิ่นหอมของผู้หญิงที่ซึมเข้าสู่หัวใจอีกครั้ง โจวเสี่ยวเฉียงรู้สึกว่าท้องน้อยมีไฟวูบวาบขึ้นมา พุ่งตัวขึ้น ทำให้กางเกงตึงเหมือนร่มเล็กๆ ที่ส่ายไปมา ราวกับจะทะลุซิปกระโดดออกมาอย่างดุร้าย

"ห้ามพูด!"

หลานเสวี่ยอี้หน้าแดงก่ำพิงตะกร้าหาบ พับกระโปรงขึ้นไปผูกที่หน้าอก แบะขาออกสุดๆ จับนิ้วที่มีเลือดไหล สั่นระริกขณะค่อยๆ เคลื่อนเข้าใกล้จุดนั้น...