กลิ่นหอมเย้ายวน

บทที่ 145

เจิ้งเอี้ยนเออร์ดูเหมือนจะเป็นคนโง่ ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใดๆ เลย

โจวเสี่ยวหมิงใจกล้าบ้าบิ่น คิดว่าเจิ้งเอี้ยนเออร์ตั้งใจให้เขาถือโอกาส พอมีความมั่นใจขึ้นมา นิ้วมือก็เริ่มขยับไปตามจังหวะ

ในที่สุดเจิ้งเอี้ยนเออร์ก็ขยับตัว ไม่ใช่การดิ้นรน แต่เป็นการตอบสนอง เสียงหายใจจากจมูกเปล่งออกมาอย่างหวานซึ้งชวนหลง...