Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 517

ลินซีเอ๋อร์หายจากอาการเมาแล้ว ปล่อยให้ใบหน้าขาวนวลราวกับหยกขาวของเธอที่ยังคงความอ่อนละมุนเหมือนสมัยเรียน มาสัมผัสกับใบหน้าของผม ในขณะที่เราแนบชิดกัน ทุกอณูของเธอแฝงไว้ด้วยความโหยหากลิ่นกายของผมอย่างไร้คำพูด

ผมไม่พูดอะไร ไม่ขยับตัว

เธอก็ไม่พูดอะไรอีก เพียงแค่สูดดมกลิ่นที่เป็นตัวตนของผมอย่างลึกซึ้ง

...